شماره ٣٥: هرکه چون من به کفرش ايمانست

غزلستان :: انوری ابیوردی :: غزلیات

افزودن به مورد علاقه ها
هرکه چون من به کفرش ايمانست
از همه خلق او مسلمانست
روى ايمان نديده اى به خدا
گر به ايمان خويشت ايمانست
اى پسر مذهب قلندر گير
که درو دين و کفر يکسانست
خويشتن بر طريق ايشان بند
که طريقت طريق ايشانست
دست ازين توبه و صلاح بدار
کاندرين راه کافرى آنست
راه تسليم رو که عالم حکم
دام مرغان و مرغ بريانست
ملک تسليم چون مسلم گشت
بهتر از ملک سليمانست
مردم صومعه مسلمان نيست
گر همه بوذرست و سلمانست
ساقيا در ده آن ميى که ازو
آفت عقل و راحت جانست
حاکى رنگ روى معشوقست
راوى بوى زلف جانانست
مجلس از بوى او سمن زارست
خانه با رنگ او گلستانست
از لطافت هواى رنگينست
وز صفا آفتاب تابانست
در قدح همچو عقل و جان در تن
آشکارست اگرچه پنهانست
توبه خويش و آن من بشکن
کين نه توبه است زور و بهتانست
يک زمانم ز خويشتن برهان
کز وجودم ز خود پشيمانست
چند گويى که مى نخواهم خورد
که ز دشمن دلم هراسانست
مى خور و مست خسب و ايمن باش
مجلس خاص خاص سلطانست



مشاهده برنامه در فروشگاه اپل




نظرات نوشته شده



نظر بدهید