غزل شماره ۲۴۹۱
جمع مكن تو برف را بر خود تا كه نفسری
برف تو بفسراندت گر تو تنور آذری
آنك نجوشد او به خود جوش تو را تبه كند
و آنك ندارد آذری ناید از او برادری
فربهیش به دست جو غره مشو به پشم او
آن سر و سبلتش مبین جان وی است لاغری
گر خوشی است این نوا برجه و گرم پیش آ
سر تو چنین چنین مكن مشنو سست و سرسری
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- به جان تو كه از این دلشده كرانه مكن
- ای ببرده دل تو قصد جان مكن
- مكن ای دوست ز جور این دلم آواره مكن
- مرغ خانه با هما پر وا مكن
- دوش چه خورده‌ای دلا راست بگو نهان مكن
نظرات نوشته شده