شماره ١٦٠: مرا در سر هواى نازنينى ست

مرا در سر هواى نازنينى ست

کز او تاراج شد هر جا که دينى ست

نخواهد رفت مهرش از دل من

اگر چه با منش هر لحظه کينى ست

پريشان حالت است از ياد زلفش

به گيتى هر کجا خلوت نشينى ست

هجوم جان مشتاقان بر آن لب

چو غوغاى مگس بر انگبينى ست

تنم چون خاک شد، رنجه مکن پاى

ترا هم زير پا آخر زمينى ست

بهار من تويي، زانم چه سود است

که در عالم گلى يا ياسمينى ست

دل از پيشت سلامت چون توان برد

که در هر گوشه چشمت کمينى ست

مجو آخر تو هشيارى ز خسرو

که عشق و عقل را ديرينه کينى ست

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.