چند گاهى دگر ار چشم تو در ناز بماند
اى بسا دل که در آن طره طناز بماند
کعبتينى تو که غلتانى ازان چشم مقامر
اى بسا سيل کز آن چشم روان باز بماند
خاتم اندر دهن انگشت بگيرد ز دهانت
ور دهانش ار کشى انگشت دهان باز بماند
روى تو ديدم و خط دود رسانيد به چشمت
ترسم آن دود به دنباله غماز بماند
زر ندارم ز پى وصل، تنى دارم چون زر
ليکن آن تير به دندان به ته گاز بماند
نازکم کن که نکويى به کسى دير نماند
زشت باشد که نکويى برود ناز بماند
دل خسرو به جفا سوختى و راز برون شد
پرده دل چو بسوزد ز کجا راز بماند؟