شماره ٧٢٢: ترا ز عالم عبرت اگر نظر بخشند
ترا ز عالم عبرت اگر نظر بخشند
ازان به است که صد گنج پرگهر بخشند
مکن سئوال اگر چون صدف ترا زين بحر
به هر گشودن لب دامن گهر بخشند
به ماه نولب نان بى شفق نداد فلک
تو کيستى که ترا نان بى جگر بخشند
به تنگناى فلک با شکستگى خوش باش
شکنجه اى است که دربيضه بال وپر بخشند
جماعتى به کمر همچو نى سزاوارند
که در شکستگى خويشتن شکر بخشند
سرمن وقدم آن سبکروان که چو گل
به دشمن سرخودبى دريغ زر بخشند
گره زنند به دامن چو مردمک قدمش
به هر که بال سير چون نطر بخشند
به واديى که کند خضر توشه از دل خويش
گمان مبرکه ترا توشه سفر بخشند
درين رياض اگر مصرعى کنى موزون
چوسرواز گره دل ترا ثمر بخشند
ز موج بحر شکايت مکن که همچو حباب
به هر شکست ترا عالم دگر بخشند
شده است موج به بحر از شکستگى غالب
شکسته باش چوخواهى ترا ظفر بخشند
ز خشک مغزى اين منعمان عجب دارم
که خون مرده خودرا به نيشتر بخشند
ز ابرزحمت دريا چه کم شود صائب
که قطره اى به من آتشين جگر بخشند
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده