مدح مجدالدين ابوالحسن عمرانى

غزلستان :: انوری ابیوردی :: قصايد

افزودن به مورد علاقه ها
آفرين باد بر چو تو مخدوم
اى نکوسيرت خجسته رسوم
اى بصورت فرود دور فلک
وى بمعنى وراى سير نجوم
دخل مدح تو از خواص و عوام
خرج جود تو بر خصوص و عموم
خلق ناديده در جبلت تو
هيچ سيرت که آن بود مذموم
راست استاد کار آن ديوان
که دهند آفتاب را مرسوم
همتت پشت دست زدکان را
زر شد از مهر خاتمت مختوم
گر نبودى ز عشق نقش نگينت
ز انگبين کى کناره کردى موم
تا قدم در وجود ننهادى
معنى مکرمت نشد مفهوم
اى عجب لا اله الا الله
اين چه خاصيت است و اين چه قدوم
پاک برداشتى به قوت جود
از جهان رسم روزى مقسوم
دست فرسود جود تو شده گير
حشو گردون دون و عالم لوم
پيش دست و دلت چهل سالست
کابر و دريا معاتب اند و ملوم
تو شناسى دقيقهاى سخا
ذوق داند لطيفهاى طعوم
بخششت گاه نيستى پيشى است
صفر پيشى دهد بلى به رقوم
اى سپهرت ز بندگان مطيع
وى جهانت ز خادمان خدوم
گر حسودت بسى است باکى نيست
حمله باز بين و حيله بوم
خصم را در ازاء قدرت تو
شک مکن حرفها بود موهوم
ليک چونان که دفع بوى پياز
در موازات قهر باد سموم
آمدم با حديث خويش و مباد
کز هزارت يکى شود معلوم
به خدايى که قايمست به ذات
نه چو ما بلکه قايمى قيوم
که مرا در فراق خدمت تو
جان ز غم مظلم است و تن مظلوم
باز مرحوم روزگار شدم
تا که از خدمتت شدم محروم
هرکه محروم شد ز خدمت تو
روزگارش چنين کند مرحوم
ظلم کردم ز جهل بر تن خويش
پدرم هم جهول بود و ظلوم
اى دريغا که جز سخن بنماند
زان همه کارها يکى منظوم
هين که معلومم از جهان جانيست
وان چو معلوم صوفيان شده شوم
باز خر زين غمم چه مى گويم
حاش للسامعين چه غم که غموم
گرچه در فوج بندگانت نيم
جز بدين بندگى نيم موسوم
فرق اين است کز خراسانم
بارى از هند بودمى وز روم
تا بود در قرينه پشتاپشت
با قضاى فلک قضاى سدوم
جانت باد از قضاى بد محفوظ
مجلست از قرين بد معصوم
گل عز تو بر درخت بقا
روز و شب تازه و فنا مزکوم
شاخ عمر تو در بهار وجود
سال و مه سبز و مهرگان معدوم



مشاهده برنامه در فروشگاه اپل




نظرات نوشته شده



نظر بدهید