شماره ٥٧٥: دوش آن نامهربان احوال ما پرسيد و رفت
دوش آن نامهربان احوال ما پرسيد و رفت
صد سخن سر کرد، اما يک سخن نشنيد و رفت
هر که آمد در غم آباد جهان، چون گردباد
روزگارى خاک خورد، آخر به خود پيچيد و رفت
وقت آن کس خوش که چون برق از گريبان وجود
سر برون آورد و بر وضع جهان خنديد و رفت
اى کم از زن! فکر مرکب در طريق کعبه چيست
اين بيابان را به پهلو رابعه غلطيد و رفت
گريه مى آيد به منصورم که در دار فنا
گفت چندين حرف حق، يک حرف حق نشنيد و رفت
(سير معراج فنا را قوتى در کار نيست
چون شرر مى بايد اندک همتى ورزيد و رفت)
صائب آمد در حريمت با دل اميدوار
شد به صد دل از اميد خويشتن نوميد و رفت
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده