مباد دل ز هواى تو يک زمان خالى
که بى هواى تو دل تن بود ز جان خالى
هماى عشق ترا هست آشيانه دلم
مباد سايه اين مرغ از آشيان خالى
ز روى تو ز زمين تا بآسمان پرنور
ز مثل تو ز مکان تا بلامکان خالى
خيال روى توام در دلست پيوسته
ز مهر و ماه کجا باشد آسمان خالى
دلم ز معنى عشقت تهى نخواهد شد
اجل اگر چه کند صورتم ز جان خالى
شراب عشق ترا عيب چيست تلخى هجر
نواله تو نباشد ز استخوان خالى
رسيد عشق و ز اغيار گشت صافى دل
پيمبر آمد و شد کعبه از بتان خالى
چو مرغ سير ز ذکر تو و حکايت غير
هميشه حوصله پر دارم و دهان خالى
صفير مرغ دلم ذکر تست در همه حال
چو ماهى ارچه بود کامم از زبان خالى
غم تو و دل من همچو جان و تن شده اند
که مى بميرد اگر باشد اين از آن خالى
مرا که دل ز هواى تو پر شدست چه غم
اگر بميرم و از من شود جهان خالى
چو لوح عشق تو محفوظ جان من گردد
مرا قلم نبود ز آن پس از بنان خالى
بعاشقان تو دنيا خوشست و بى ايشان
چو دوزخست که هست از بهشتيان خالى
بر آستان تو مانده است سيف فرغانى
در تو نيست چو بازار از سگان خالى