شماره ٦٨٠: بشست يار و زلف يار دربندم خوشا حالم

غزلستان :: فیض کاشانی :: غزلیات

افزودن به مورد علاقه ها
بشست يار و زلف يار دربندم خوشا حالم
بدرد بى دواى دوست خرسندم خوشا حالم
نديدم چون وفائى در گلى در گلشن عالم
ز دل خار تعلق يک بيک کندم خوشا حالم
برون کردم سر از خاک و نديدم جاى آسايش
دگر خود را درون خاک افکندم خوشا حالم
بجز عشقم نيامد در نظر چيزى درين عالم
از آنرو عشق در جان و دل آکندم خوشا حالم
جمال دوست در صحراى هستى چون تجلى کرد
وجود خويش را از خويشتن کندم خوشا حالم
خيالش در نظر پيوسته هست اما پسندم نيست
بديدار جمالش آرزومندم خوشا حالم
گهى حيران آن رويم گهى آشفته زان رويم
گهى گريم بحال خود گهى خندم خوشا حالم
چو حرف يار مى گويم دهانم مى شود شيرين
دهان چه پاى تا سر آن زمان قندم خوشا حالم
از آن خوشنود مى باشم چو (فيض) از گفتهاى خود
که حرف اوست کان بر خويشتن بندم خوشا حالم



مشاهده برنامه در فروشگاه اپل




نظرات نوشته شده



نظر بدهید