شماره ١١: جام مى تا خط بغداد ده اى يار مرا
جام مى تا خط بغداد ده اى يار مرا
باز هم در خط بغداد فکن بار مرا
باجگه ديدم و طيار ز آراستگى
عيش چون باج شد و کار چو طيار مرا
رخت کاول ز در مصطبه برداشتيم
هم بدان منزل برداشت فرود آر مرا
سفر کعبه به صد جهد برآوردم و رفت
سفر کوى مغان است دگر بار مرا
پيش من لاف ز شونيزيه شونيز مزن
دست من گير و به خاتونيه بسپار مرا
گوئيم حج تو هفتاد و دو حج بود امسال
اين چنين تحفه مکن تعبيه در بار مرا
گوئيم کعبه ز بالاى سرت کرد طواف
اين چنين بيهده پندار مپندار مرا
من در کعبه زدم کعبه مرا درنگشاد
چون ندانم زدن آن در ندهد بار مرا
دامن کعبه گرفتم دم من درنگرفت
درنگيرد چون نبيند دم کردارد مرا
شيرمردان در کعبه مرا نپذيرند
که سگان در ديرند خريدار مرا
مغکده ديد که من رد شده کعبه شدم
کرد لابه که ز من مگذر و مگذار مرا
سوخته بيد منم زنگ زداى مى خام
ساقى ميکده به داند مقدار مرا
حجرالاسود نقد همگان را محک است
کم عيارم من از آن کرد محک خوار مرا
زين سپس خال بتان بس حجرالاسود من
زمزم آنک خم و کعبه در خمار مرا
خانقه جاى تو و خانه مى جاى من است
پير سجاده تو را داده و زنار مرا
باريا دين به بهشتت نبرد وز سر صدق
برهاند همه زنار من از نار مرا
نيست در زهد ريائيت به جو سنگ نياز
واندرين فسق نياز است به خروار مرا
اندران شيوه که هستى تو، تو را يار بسى است
و اندرين ره که منم، نيست کسى يار مرا
لاله مى خورد که از پوست برون رفت تو نيز
لاله خوردم کن و از پوست برون آر مرا
مى خورى به که روى طاعت بى درد کنى
اندکى درد به از طاعت بسيار مرا
گل به نيل تو ندارم من و گلگون قدحى
مى خورم تا ز گل گور دمد خار مرا
مى خورم مى که مرا دايه بر اين ناف زده است
نبرد سرزنش تو ز سر کار مرا
چند تهديد سر تيغ دهى کاش بدى
دست در گردن تيغ تو حلى وار مرا
از تو منت نپذيرم که ملک وار چو شمع
تخت زرين نهى اندر صف احرار مرا
منتى دارم اگر بر سر نطعم چو چراغ
بنشانى خوش و آنگه بکشى زار مرا
کس به عيار فرستادى و گفتى که به سر
خون بريزد به سر خنجر خونخوار مرا
وز پى آنکه ز سر تو خبردار شوم
کس فرستاد به سر اندر عيار مرا
تيغ عيار چه بايد ز پى کشتن من
هم تو کش کز تو نيايد به دل آزار مرا
تو نکوتر کشى ايرا تو سبک دست ترى
خيز و برهان ز گراندستى اغيار مرا
کافر و مست همى خوانى خاقانى مرا
کس مبيناد چو او مؤمن و هشيار مرا
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده