شماره ١٤٥: به تنگ همچو شرر از بقاى خويشتنم

غزلستان :: صائب تبریزی :: غزليات - بخش هشتم

افزودن به مورد علاقه ها
به تنگ همچو شرر از بقاى خويشتنم
تمام چشم ز شوق فناى خويشتنم
ره گريز نبسته است هيچ کس بر من
اسير بند گران وفاى خويشتنم
به بى نيازى من ناز مى کند همت
توانگر از دل بى مدعاى خويشتنم
ز دستگيرى مردم بريده ام پيوند
اميدوار به دست دعاى خويشتنم
به پاره دل خود مى کنم چو غنچه مدار
رهين منت برگ و نواى خويشتنم
چرا ز غير شکايت کنم، که همچو حباب
هميشه خانه خراب هواى خويشتنم
سفينه در عرق شرم من توان انداخت
ز بس که منفعل که کرده هاى خويشتنم
ز بند خصم به تدبير مى توان جستن
مرا چه چاره که زنجير پاى خويشتنم
گرفت تاج زر از آفتاب شبنم و من
همان ز پستى طالع به جاى خويشتنم
به جاى خويش نبودم چو جابجا بودم
کنون که در همه جايم به جاى خويشتنم
به اعتبار جهان نيست قدر من صائب
عزيز مصر وجود از نواى خويشتنم



مشاهده برنامه در فروشگاه اپل




نظرات نوشته شده



نظر بدهید