ز بوستان تو عشق بلند مى گويم
چو شبنم از گل روى تو دست مى شويم
نمى توان دل مردم ربود و پس خم زد
سواد زلف ترا مو بموى مى جويم
ز بس که تشنه بوى وفاى نايابم
به دستم ار گل کاغذ دهند مى بويم
حريف رشک نسيم دراز دست نيم
حناى بيعت گل را ز دست مى شويم
وفا و مردمى از روزگار دارم چشم
ببين ز ساده دليها چه از که مى جويم
ميان اينهمه نازک طبيعتان صائب
منم که شعر ظفرخان پسند مى گويم