شماره ٣٨١: مشک شد خون در وجود آهوان ما همچنان

غزلستان :: صائب تبریزی :: غزليات - بخش هشتم

افزودن به مورد علاقه ها
مشک شد خون در وجود آهوان ما همچنان
سنگ خارا لعل شد در صلب کان ما همچنان
راه با خوابيدگى دامان منزل را گرفت
بر زمين چسبيده چون سنگ نشان ما همچنان
تخم قارون سر برون آورد از مغز زمين
چون شرر در سينه خارا نهان ما همچنان
سبزه خوابيده زير سنگ قامت راست کرد
همچو مخمل بستر خواب گران ما همچنان
بيضه فولاد را جوهر به يکديگر شکست
از گرانجانى گره در آشيان ما همچنان
کند سيلاب حوادث ريشه کوه از زمين
برنمى داريم دل زين خاکدان ما همچنان
تير پاى آهنين در دامن عزلت کشيد
در کشاکش با قد همچون کمان ما همچنان
شد سکندر را ز وصل آب، خود بينى حجاب
تشنه آيينه چون آب روان ما همچنان
سوده شد ز الوان نعمت گر چه دندان ها تمام
خون خود را مى خوريم از فکر نان ما همچنان
محو در خورشيد شد شبنم ز گل تا چشم بست
برنمى داريم چشم از گلرخان ما همچنان
روى ماه مصر نيلى شد ز اخوان زمان
روى دل جوييم از اخوان زمان ما همچنان
آفتاب عمر آمد بر لب بام زوال
در سرانجام صفاى خانمان ما همچنان
گشت از مغز قلم فربه تهيگاه سگان
چون هما محتاج مشتى استخوان ما همچنان
شمع از آتش زبانى داد صائب سر به باد
در مقام لاف سر تا پاى زبان ما همچنان



مشاهده برنامه در فروشگاه اپل




نظرات نوشته شده



نظر بدهید