شماره ٦٩: چرب نرمى مى کند کوته زبان شمشير را

غزلستان :: صائب تبریزی :: غزليات - بخش اول

افزودن به مورد علاقه ها
چرب نرمى مى کند کوته زبان شمشير را
سخت رويى مى شود سنگ فسان شمشير را
سينه صافان بى خبر از راز عالم نيستند
هست در پرداز جوهرها نهان شمشير را
سيل در معموره ها داد خرابى مى دهد
صيد فربه مى کند مطلق عنان شمشير را
ترک خونريزى نکرد آن غمزه در ايام خط
کى شود پيچيده از جوهر، زبان شمشير را
گر چه صيد لاغر من قابل فتراک نيست
مى توان کردن به سوزن امتحان شمشير را
مى پذيرد زود لوح ساده نقش همنشين
کرد جوهردار آن موى ميان شمشير را
ماهيان را موجه دريا دعاى جوشن است
بى زبانى مى کند حرز امان شمشير را
جوى شير از بازوى فرهاد مى بخشد خبر
در جراحت مى شود جوهر عيان شمشير را
بوى گلزار شهادت هر که را بى تاب کرد
چون لب پان خورده مى بوسد دهان شمشير را
جوهر مردى نمى داند فريب و مکر چيست
دام پيدا، دانه مى باشد نهان شمشير را
در سرشت سخت جانان قناعت حرص نيست
قطره آبى کند رطب اللسان شمشير را
داس دايم در کمين خوشه هاى سرکش است
آسمان دارد پى گردنکشان شمشير را
غمزه دارد از دل سنگين او بر کوه پشت
مى دهد بى رحمى جلاد، جان شمشير را
حرص ظلم آهنين دل از کهنسالى فزود
مانع از خون نيست قد چون کمان شمشير را
هر که را از چار ديوار عناصر دل گرفت
مى شمارد سبزه آب روان شمشير را
بخت خواب آلوده اى دارم که در خونريز من
مى شود جوهر رگ خواب گران شمشير را
بس که تلخى ديده ام صائب ازان بيدادگر
تلخ مى گردد ز خون من دهان شمشير را



مشاهده برنامه در فروشگاه اپل




نظرات نوشته شده



نظر بدهید