شماره ٤٨: ترک من تيغ به کف ، بر زده دامن برخاست

ترک من تيغ به کف ، بر زده دامن برخاست

جان فدايش که به خون ريختن من برخاست

مى کشيدند ملايک همه چون سرمه به چشم

هر غبارى که ترا از سم توسن برخاست

خرمن مشک چو بر دور مهت ظاهر شد

دود از جان من سوخته خرمن برخاست

وحشى سوخته را بستر سنجاب نمود

هر سحرگه که ز خاکستر گلشن برخاست

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.