حكايت در معنى عزت نفس مردان

سگى پاى صحرا نشينى گزيد

به خشمى كه زهرش ز دندان چكيد

شب از درد بيچاره خوابش نبرد

به خيل اندرش دخترى بود خرد

پدر را جفا كرد و تندى نمود

كه آخر تو را نيز دندان نبود؟

پس از گريه مرد پراگنده روز

بخنديد كاى مامك دلفروز

مرا گر چه هم سلطنت بود و بيش

دريغ آمدم كام و دندان خويش

محال است اگر تيغ بر سر خورم

كه دندان به پاى سگ اندر برم

توان كرد با ناكسان بدرگى

وليكن نيايد ز مردم سگى

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.