«پشنگ» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «پشنگ» در غزلیات حافظ شیرازی
- فردوسی
- «پشنگ» در شاهنامه فردوسی
- نیا نامزد کرد شویش پشنگ
بدو داد و چندی برآمد درنگ - همه آلت لشکر و ساز جنگ
ببردند نزدیک پور پشنگ - گزند تو آید ز پور پشنگ
ز توران شود کارها بر تو ننگ - سپهبدش چون ویسهی تیزچنگ
که سالار بد بر سپاه پشنگ - به مغز پشنگ اندر آمد شتاب
چو دید آن سهی قد افراسیاب - بفرمود تا برکشد تیغ جنگ
به ایران شود با سپاه پشنگ - پسر را چنین داد پاسخ پشنگ
که افراسیاب آن دلاور نهنگ - چو بشنید سالار ترکان پشنگ
چنان خواست کاید به ایران به جنگ - یکی نامه بنوشت سوی پشنگ
که جستیم نیکی و آمد به چنگ - انوشه بدی تو که امروز جنگ
به تنگ اندر آورد پور پشنگ - پرآژنگ شد روی پور پشنگ
ز گفتار اغریرث آمدش ننگ - چنین تا شب تیره آمد به تنگ
برو خیره شد دست پور پشنگ - نیاورد یک تن درود پشنگ
سرش پر ز کین بود و دل پر ز جنگ - بدو روی ننمود هرگز پشنگ
شد آن تیغ روشن پر از تیره زنگ - پیامی بیامد به کردار سنگ
به افراسیاب از دلاور پشنگ - برفت از لب رود نزد پشنگ
زبان پر ز گفتار و کوتاه چنگ - فرستاده آمد بسان پلنگ
رسانید نامه به نزد پشنگ - نبیره فریدون فرخ پشنگ
به سیری همی سر بپیچد ز جنگ - بدو گفت کای یادگار پشنگ
چه دارم به گیتی جز از تو به چنگ - نخواهیم شاه از نژاد پشنگ
فسیله نه نیکو بود با پلنگ - چو سی و سه مهتر ز تخم پشنگ
که رویین بدی شاهشان روز جنگ - بپرده درون خیمههای پلنگ
بر آیین سالار ترکان پشنگ - بفرمود تا پیش او شد پشنگ
که او داشتی چنگ و زور نهنگ