«سجاده» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «سجاده» در غزلیات حافظ شیرازی
- به می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید
که سالک بی خبر نبود ز راه و رسم منزل ها - به کوی می فروشانش به جامی بر نمی گیرند
زهی سجاده تقوا که یک ساغر نمی ارزد - دلق و سجاده حافظ ببرد باده فروش
گر شرابش ز کف ساقی مه وش باشد - خود گرفتم کافکنم سجاده چون سوسن به دوش
همچو گل بر خرقه رنگ می مسلمانی بود - ز کوی میکده دوشش به دوش می بردند
امام شهر که سجاده می کشید به دوش - در خرابات مغان گر گذر افتد بازم
حاصل خرقه و سجاده روان دربازم - سوی رندان قلندر به ره آورد سفر
دلق بسطامی و سجاده طامات بریم - نیست در کس کرم و وقت طرب می گذرد
چاره آن است که سجاده به می بفروشیم - دوش رفتم به در میکده خواب آلوده
خرقه تردامن و سجاده شراب آلوده - سعدی شیرازی
- «سجاده» در غزلیات سعدی شیرازی
- مولوی
- «سجاده» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- روزی تو مرا بینی میخانه درافتاده
دستار گرو كرده بیزار ز سجاده - و آنها كه به تسبیح بر افلاك بنامند
تسبیح گسستند و گرو كرده سجاده - خود را هم خویش سجده كرده
بیساجد و مسجد و سجاده - سجاده آتشین كن تا سجده صاف گردد
آتش رخی برآید از زیر این سجاده - دزدید جمله رخت ما لولی و لولی زادهای
در هیچ مسجد مكر او نگذشته سجادهای - این تن همچو غرقه را تا نكنی ز سر برون
بند ردا و خرقهای مرد سر سجادهای - سر سجاده و مسند گرفتم من به جهد و جد
شعار زهد پوشیدم پی خیرات افزایی - نوش نوش مستیان بر عرش رفت
تا گرو شد زهد را سجادهای - «سجاده» در دیوان شمس - رباعیات مولوی