«شغاد» در غزلستان
- فردوسی
- «شغاد» در شاهنامه فردوسی
- ز گفتار او تنگ‌دل شد شغاد
برآشفت و سر سوی زابل نهاد - بجز کام و آرام و خوبی مباد
ورا نام کرد آن سپهبد شغاد - چنین داد پاسخ به رستم شغاد
که از شاه کابل مکن نیز یاد - نگیرد ز کار درم نیز یاد
ازان پس که داماد او شد شغاد - بیامد بر مرد جنگی شغاد
که با شاه کابل مکن رزم یاد - دژم شد ز کار برادر شغاد
نکرد آن سخن پیش کس نیز یاد - چنین گفت با شاه کابل شغاد
که گر زین سخن داد خواهیم داد - چو سر پر شد از باده‌ی خسروی
شغاد اندر آشفت از بدخوی - چو رستم دمان سر برفتن نهاد
سواری برافگند پویان شغاد - دو رخ را به خاک سیه بر نهاد
همی کرد پوزش ز کار شغاد - کمان کیانی به زه بر نهاد
همی راند بر دشت او با شغاد - شغاد از پس زخم او آه کرد
تهمتن برو درد کوتاه کرد - چو با خستگی چشمها برگشاد
بدید آن بداندیش روی شغاد - بدانست کان چاره و راه اوست
شغاد فریبنده بدخواه اوست - چنین پاسخ آورد ناکس شغاد
که گردون گردان ترا داد داد - چنین گفت پس با شغاد پلید
که اکنون که بر من چنین بد رسید - شغاد آمد آن چرخ را برکشید
به زه کرد و یک بارش اندر کشید - شغاد آن به نفرین شوریده‌بخت
بکند از بن این خسروانی درخت - چهل خویش او را بر آتش نهاد
ازان جایگه رفت سوی شغاد - به کردار کوه آتشی برفروخت
شغاد و چنار و زمین را بسوخت