«هرمزد» در غزلستان
- فردوسی
- «هرمزد» در شاهنامه فردوسی
- به جان و سر شاه و خورشید وماه
به دادار هرمزد و تخت و کلاه - یکی کودک آمدش هرمزد روز
به نیک اختر و فال گیتی فروز - به شبگیر هرمزد خرداد ماه
ازان دشت سوی دهی رفت‌شاه - کس آمد سوی خره اردشیر
که آنجا بد از داد هرمزد پیر - سوی پاک هرمزد فرزند ما
پذیرفته از دل همی پند ما - از ایشان خردمند و مهتر بسال
گرانمایه هرمزد بد بی‌همال - جهانجوی هرمزد را خواندند
بر نامدارنش بنشاندند - گرانمایه هرمزد برپای خاست
یکی آفرین کرد بر شاه راست - بدو گفت رو پیش هرمزد گوی
که بختت ببر گشتن آورد روی - به موبد چنین گفت کای نامجوی
چو رفتی از ایدر به هرمزد گوی - گر ای دون که هرمزد بیداد بود
زمان و زمین زو بفریاد بود - جهاندار فرزند هرمزد شاه
که زیبای تاج است و زیبای گاه - مرا مهر هرمزد خوانند گفت
غریبم بدین شهر بی‌یار و جفت - بشد مهر هرمزد خنجر بدست
در خانه‌ی پادشا راببست - بفرمود تا پور هرمزد راه
به پیماید و بر کشد با سپاه - به عنوان بر از پور هرمزد شاه
جهان پهلوان رستم نیک خواه - فرخ زاد هرمزد لشکر براند
ز ایران جهاندیدگان را بخواند - فرخ زاد هرمزد زان جایگاه
سوی ری بیامد به فرمان شاه - که هرمزد خراد بدنام او
بدین اندرون بود آرام او - به پنجم سخن کین هرمزد شاه
چو پرویز را گشن شد دستگاه