«پروین» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «پروین» در غزلیات حافظ شیرازی
- سعدی شیرازی
- «پروین» در غزلیات سعدی شیرازی
- همه آرام گرفتند و شب از نیمه گذشت
وان چه در خواب نشد چشم من و پروینست - روی اگر باز کند حلقه سیمین در گوش
همه گویند که این ماهی و آن پروینیست - ماه و پروینش نیارم گفت و سرو و آفتاب
لطف جان در جسم دارد جسم در پیراهنش - برآی ای صبح مشتاقان اگر نزدیک روز آمد
که بگرفت این شب یلدا ملال از ماه و پروینم - تا تو را دیدم که داری سنبله بر آفتاب
آسمان حیران بماند از اشک چون پروین من - از آن ساعت که دیدم گوشوارش
ز چشمانم بیفتادست پروین - ماه و پروین از خجالت رخ فروپوشد اگر
آفتاب آسا کند در شب تجلی روی تو - خیام نیشابوری
- «پروین» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «پروین» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- مرا رخسار او باید چه سود از ماه و پروینم
چو شام زلف او خواهم چه سود از شام و شاماتم - یوسف به بن چاهی بر هفت فلك ناظر
و اندر شكم ماهی یونس زبر پروین - شمعی تو برافروزی شمس الحق تبریزی
تا هندوی شب سوزی از روی چو صد پروین - ندا آمد به جان از چرخ پروین
كه بالا رو چو دردی پست منشین - ز چشمه چشم پریان سر برآرند
چو ماه و زهره و خورشید و پروین - چو خیال تو بتابد چو مه چارده بر من
بگزد ساعد و اصبع ز حسد زهره و پروین - هله تا جمع رسیدن بده آن می به كف من
پس من زهره بنوشد قدح از ساعد پروین - شمس تبریز بر افق بخرام
گو شمال هلال و پروین كن - یاری شنگی پروین رنگی
آمد مهمان فی ستر الله - فردوسی
- «پروین» در شاهنامه فردوسی