«رودابه» در غزلستان
- فردوسی
- «رودابه» در شاهنامه فردوسی
- چو بشنید رودابه آن گفت‌گوی
برافروخت و گلنارگون کرد روی - چو رودابه گفتار ایشان شنید
چو از باد آتش دلش بردمید - لب سرخ رودابه پرخنده کرد
رخان معصفر سوی بنده کرد - کنون کار رودابه و کام زال
به جای آمد و این بود نیک فال - نهادند دینار و گوهر به پیش
بپرسید رودابه از کم و بیش - بدو گفت رودابه من همچنین
پذیرفتم از داور کیش و دین - به رودابه گفت ای سرافراز ماه
گزین کردی از ناز برگاه چاه - بدو گفت نزدیک رودابه رو
بگویش که ای نیک دل ماه نو - زمین دید رودابه و پشت پای
فرو ماند از خشم مادر به جای - به نزدیک رودابه آمد چو باد
بدین شادمانی ورا مژده داد - چنان دید رودابه را در نهان
کجا نشنود پند کس در جهان - بدین حجره رودابه پیرایه خواست
بدو دادم اکنون همینست راست - سپردم به رودابه گفت این دو چیز
فزون خواست اکنون بیارمش نیز - چو آن جامه‌های گرانمایه دید
هم از دست رودابه پیرایه دید - به سیندخت فرمود پس نامدار
که رودابه را خیز پیش من آر - زبان داد سیندخت را نامجوی
که رودابه را بد نیارد بروی - نه ماند بر و بوم و نه مام و باب
شود پست رودابه با رودآب - بدو گفت رودابه پیرایه چیست
به جای سر مایه بی‌مایه چیست - چنان دان که رودابه را پور سام
نهانی نهادست هر گونه دام - چو بشنید رودابه آن گفت‌وگوی
دژم گشت و چون زعفران کرد روی - همی گفت رودابه را رود خون
بروی زمین بر کنم هم کنون - برآشفت و سیندخت را پیش خواند
همه خشم رودابه بر وی براند - نباید که چون من شوم چاره‌جوی
تو رودابه را سختی آری به روی - بدین نیز همداستانم که زال
ز گیتی چو رودابه جوید همال - بدو گفت رودابه ای شاه زن
سزای ستایش به هر انجمن - بیاراست رودابه را چون نگار
پر از جامه و رنگ و بوی بهار - بخندید و سیندخت را سام گفت
که رودابه را چند خواهی نهفت - به بالین رودابه شد زال زر
پر از آب رخسار و خسته جگر - بیامد پر از آب رودابه روی
همی زار بگریست دستان بروی - من این را به یک سنگ بیجان کنم
دل زال و رودابه پیچان کنم - ز سربر همی کند رودابه موی
بر آواز ایشان همی خست روی - برآشفت رودابه سوگند خورد
که هرگز نیابد تنم خواب و خورد - پرستنده از دست رودابه مار
ربود و گرفتندش اندر کنار - چنین گفت رودابه روزی به زال
که از زاغ و سوک تهمتن بنال - پشوتن ز رودابه پردرد شد
ازان شیون او رخش زرد شد