«کاوه» در غزلستان
- فردوسی
- «کاوه» در شاهنامه فردوسی
- بفرمود پس کاوه را پادشا
که باشد بران محضر اندر گوا - چو بر خواند کاوه همه محضرش
سبک سوی پیران آن کشورش - که چون کاوه آمد ز درگه پدید
دو گوش من آواز او را شنید - چو کاوه برون شد ز درگاه شاه
برو انجمن گشت بازارگاه - همان کاوه آن بر سر نیزه کرد
همانگه ز بازار برخاست گرد - بشد بارمان تا به دشت نبرد
سوی قارن کاوه آواز کرد - که چون قارن کاوه جنگ آورد
پلنگ از شتابش درنگ آورد - شماساس چون در بیابان رسید
ز ره قارن کاوه آمد پدید