رباعی شماره ۱۲۷
چون نیست مقام ما در این دهر مقیم
پس بی می و معشوق خطائیست عظیم
تا کی ز قدیم و محدث امیدم و بیم
چون من رفتم جهان چه محدث چه قدیم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- بر من قلم قضا چو بی من رانند
- چون نیست حقیقت و یقین اندر دست
- چون عمر بسر رسد چه شیرین و چه تلخ
- چون حاصل آدمی در این شورستان
- تا چند اسیر عقل هر روزه شویم
نظرات نوشته شده