تهيدست
دخترى خرد، بمهمانى رفت
در صف دخترکى چند، خزيد
آن يک افکند بر ابروى گره
وين يکى جامه بيکسوى کشيد
اين يکي، وصله زانوش نمود
وان، به پيراهن تنگش خنديد
آن، ز ژوليدگى مويش گفت
وين، ز بيرنگى رويش پرسيد
گر چه آهسته سخن ميگفتند
همه را گوش فرا داد و شنيد
گفت خنديد به افتاده، سپهر
زان شما نيز بمن ميخنديد
ز که رنجد دل فرسوده من
بايد از گردش گيتى رنجيد
چه شکايت کنم از طعنه خلق
بمن از دهر رسيد، آنچه رسيد
نيستيد آگه ازين زخم، از آنک
مار ادبار شما را نگزيد
درزى مفلس و منعم نه يکى است
فقر، از بهر من اين جامه بريد
مادرم دست بشست از هستى
دست شفقت بسر من نکشيد
شانه موى من، انگشت من است
هيچکس شانه برايم نخريد
هيمه دستم بخراشيد سحر
خون بدامانم از آنروى چکيد
تلخ بود آنچه بمن نوشاندند
مى تقدير ببايد نوشيد
خوش بود بازى اطفال، وليک
هيچ طفليم ببازى نگزيد
بهره از کودکى آن طفل چه برد
که نه خنديد و نه جست و نه دويد
تا پديد آمدم، از صرصر فقر
چون پر کاه، وجودم لرزيد
هر چه بر دوک امل پيچيدم
رشته اى گشت و بپايم پيچيد
چشمه بخت، که جز شير نداشت
ما چو رفتيم، از آن خون جوشيد
بينوا هر نفسى صد ره مرد
ليک باز از غم هستى نرهيد
چشم چشم است، نخوانده است اين رمز
که همه چيز نميبايد ديد
ياره سبز مرا بند گسست
موزه سرخ مرا رنگ پريد
جامه عيد نکردم در بر
سوى گرمابه نرفتم شب عيد
شاخک عمر من، از برق و تگرگ
سر نيفراشته، بشکست و خميد
همه اوراق دل من سيه است
يک ورق نيست از آن جمله سفيد
هر چه برزيگر طالع کشته است
از گل و خار، همان بايد چيد
اين ره و رسم قديم فلک است
که توانگر ز تهيدست بريد
خيره از من نرميديد شما
هر که آفت زده اى ديد، رميد
به نويد و به نوا طفل خوش است
من چه دارم ز نوا و ز نويد
کس برويم در شادى نگشود
آنکه در بست، نهان کرد کليد
من از اين دائره بيرونم از آنک
شاهد بخت ز من رخ پوشيد
کس درين ره نگرفت از دستم
قدمى رفتم و پايم لغزيد
دوش تا صبح، توانگر بودم
زان گهرها که ز چشمم غلطيد
مادرى بوسه بدختر ميداد
کاش اين درد به دل ميگنجيد
من کجا بوسه مادر ديدم
اشک بود آنکه ز رويم بوسيد
خرم آن طفل که بودش مادر
روشن آن ديده که رويش ميديد
مادرم گوهر من بود ز دهر
زاغ گيتي، گهرم را دزديد
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده