گريه بى سود

باغباني، قطره اى بر برگ گل

ديد و گفت اين چهره جاى اشک نيست

گفت، من خنديده ام تا زاده ام

دوش، بر خنديدنم بلبل گريست

من، همى خندم برسم روزگار

کاين چه ناهموارى و ناراستيست

خنده ما را، حکايت روشن است

گريه بلبل، ندانستم ز چيست

لحظه اى خوش بوده ايم و رفته ايم

آنکه عمر جاودانى داشت، کيست

من اگر يک روزه، تو صد ساله اى

رفتنى هستيم، گر يک يا دويست

درس عبرت خواند از اوراق من

هر که سوى من، بفکرت بنگريست

خرمم، با آنکه خارم همسر است

آشنا شد با حوادث، هر که زيست

نيست گل را، فرصت بيم و اميد

زانکه هست امروز و ديگر روز نيست

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.