عاشق آن گلعذارم چون کنم
همچو زلفش بى قرارم چون کنم
مبتلاى درد بى درمان شدم
خسته و زار و نزارم چون کنم
روز و شب مستانه مى نالم بسوز
چاره ديگر ندارم چون کنم
همچو مجنونم ز ليلى مانده دور
مى ندانم در چه کارم چون کنم
چون کنم درمان درد بى دوا
دردمند و دل فکارم چون کنم
با غم عشقش که شادى من است
روزگارى مى سپارم چون کنم
نعمت الله را همى جويم به جان
تا دمى با او برآرم چون کنم