شماره ٧٩٨: از دستبرد ناله آتش زبان من

غزلستان :: صائب تبریزی :: غزليات - بخش هشتم

افزودن به مورد علاقه ها
از دستبرد ناله آتش زبان من
چون جوى شير، آب شده است استخوان من
تا دست مى زنى به هم، از دست رفته ام
بر بادپاى گرد سوارست جان من
گلچين به جاى گل کف افسوس مى برد
از باغ و بوستان هميشه خزان من
انگشت اگر شود خس و خاشاک اين چمن
نتوان سخن چو غنچه کشيد از زبان من
ذرات روزگار بود خوشه چين مرا
گرم است ازان چو مهر جهانتاب نان من
از بانگ صور، لذت افسانه مى برد
درمانده است حشر به خواب گران من
تير از تنم چو موى برون آيد از خمير
از سنگ بس که نرم شده است استخوان من
يارب چه کرده ام، که دو منزل يکى کند
گرد کسادى از عقب کاروان من
چون غنچه صدهزار خم و پيچ خورده است
در تنگناى مهر خموشى زبان من
از خارخار سينه مرا آشيان بس است
گو برق حادثات بسوز آشيان من
از موج گريه دامى در خاک کرده است
در هر گل زمين مژه خون فشان من
تا لعل آتشين ترا بوسه داده ام
چون لاله سوخته است ز دل تا زبان من
پاک است همچو خانه آيينه، خانه ام
راز نهان بود گل باغ عيان من
صائب هزار حيف که در روزگار نيست
يک اهل دل که فهم نمايد زبان من



مشاهده برنامه در فروشگاه اپل




نظرات نوشته شده



نظر بدهید