شماره ٥١
وصف حسنش نمى توانم گفت
با همه کس اگر چه دانم گفت
آنچه جويم نمى توانم يافت
وآنچه بينم نمى توانم گفت
تو مرا بد مبين که من او را
نيک دانم ولى ندانم گفت
آشکارا نمى توانم کرد
آنچه آن دوست در نهانم گفت
گفتم او را مرا بخود برسان
مستعد باش، من بر آنم گفت
تا تويى تو اى فلان نرسد
چون ترا من بخود رسانم؟ گفت
هرچه پرسيدمش جوابم داد
ره بدو خواستم، نشانم گفت
عاقبت راه يابى از پس در
بنشين پيش آستانم گفت
بشکرها نظر مکن تا من
چون مگس از خودت نرانم گفت
منشين با کسى که او دور است
تا بنزد خود نشانم گفت
لقمه يى خواستم ازو شيرين
گفتم آخر نه ميهمانم؟ گفت:
غم من خور که دل قوى کندت
شاد گشتم چو وجه نانم گفت
بره عشق چون شدم نزديک
دور بود از ره بيانم گفت
عقل ناگه بپيش باز آمد
زود بنهاد در دهانم گفت
گفتم اى عقل کيستى تو بگو
سروسالار کاروانم، گفت
اولين صادرى ز حضرت علم
گر ندانسته يى من آنم گفت
گفتم از بهر من چکار کنى
تا بمنزل خرى برانم گفت
گفتمش ترک بار و خر گفتم
کدخدا کار خان و مانم گفت
گفتمش خان و مان ندارم من
مال را نيز پاسبانم گفت
گفتمش مال ترک کرده ماست
ملک را نيز قهرمانم گفت
گفتمش ملک ما غم عشق است
در ره از خدمتى نمانم گفت
گفتمش ره دراز و پرخطر است
من يکى پير ناتوانم گفت
چون زمانى برفت و عاجز گشت
وقت شد کز تو بازمانم گفت
چون رسيديم بر سر ره عشق
الوداعى چو دوستانم گفت
چون زمين پيش او ببوسيدم
صاحب اقطاع آسمانم گفت
گفتم اى عشق من چه چيز توام
بزبان شکر فشانم گفت
همه آداب ره روى زآن پس
يک بيک دولت جوانم گفت
غم من با دل چو دفتر تو
وين سخن نى بترجمانم گفت
چون مرکب شدند حاصل شد
قلمى از تو در بنانم گفت
بتو بررق عالم ار خواهم
بنويسم هر آنچه دانم گفت
من بجاروب نيستى از دل
گرد هستى فرو فشانم گفت
تا نکردى همه چو قرآن صدق
هرگزت نزد خود نخوانم گفت
من هماى سعادتم ليکن
هستى تست استخوانم گفت
مرغ دل زندگى بمن يابد
من جکر خواره جان جانم گفت
در مکانها همى نگنجم از آنک
گهر کان لامکانم گفت
چون گرفتار من شوى دردم
من ترا از تو وارهانم گفت
دست تسليم در کف من نه
تا ترا از تو واستانم گفت
سخن عشق ازين جهان نبود
هرچه گفت او از آن جهانم گفت
قصه آن طرف درين جانب
مى نشايد باين و آنم گفت
تا نگويم حديث عشق، ببر
از دل انديشه از زبانم گفت
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده