شماره ١٢٠
گر خوهى اى محتشم کز جمع درويشان شوى
ترک خود کن تا تو نيز از زمره ايشان شو
رو بدست عشق زنجير ادب بر پاى نه
وآنگه اين در زن که اندر حلقه مردان شوى
گر وصال دوست خواهى دوست گردى عاقبت
هرچه اول همتت باشد بآخر آن شوى
مردم بى عشق مارند و جهان ويرانه يى
دل بعشق آباد کن تا گنج اين ويران شوى
عشق سلطانست و بى عدلى او شهرى خراب
ملک اين سلطان شو ار خواهى که آبادان شوى
عشق سلطانى و دنيا داشتن نان جستنست
اى گداى نان طلب مى کوش تا سلطان شوى
بهر تو جاى دگر تخت شهى آراسته
تو برآنى تا درين ويرانه ده دهقان شوى
چون چنين اندر شکم دارد ترا اين نفس تو
تا نزايى نوبتى ديگر کجا انسان شوى
تا چو شمع از آتش عشقش نريزى آب چشم
باد باشد حاصلت با خاک اگر يکسان شوى
هستى خود را چو عود از بهر اين مجلس بسوز
تا همه دل نور گردى تا همه تن جان شوى
خويشتن را حبس کن در خانه ترک مراد
گر بتن رنجور باشى ور بدل نالان شوى
عاقبت چون يوسف اندر ملک مصر و مصر ملک
عزتى يابى چو روزى چند در زندان شوى
گر ز خار هجر گريى سيف فرغانى چو ابر
از نسيم وصل روزى همچو گل خندان شوى
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده