در طامات

غزلستان :: اوحدی مراغه‌ای :: جام جم

افزودن به مورد علاقه ها
ساقى ار صاف نيست، زان دردى
قدحى ده، که خواب من بردى
نيست صافي، مهل که جوش کنم
جام دردم بده، که نوش کنم
صف پيشينه صافها خوردند
درد دردى به من رها کردند
درد دل را به درد بنشانم
درد بهتر که درد برجانم
اقتضاى زمان ما اينست
چه توان کرد ؟ از آن ما اينست
گر چه آن دوستان ز دست شدند
خنک آنان که زود مست شدند!
دلم از جان خويش سير آمد
دور او بيش ده، که دير آمد
مست بگذار در بيابانش
شب چو بيگه شود بخوابانش
جايش اين به که جاى خوابى هست
ور خمارش کند شرابى هست
روز مرگ ار به حال بد باشم
بده اين جام، تا به خود باشم
چون اجل در کشد به خود تنگم
بنه اين جام بر سر سنگم
تا چو آيد دل از دهان بر لب
جام بر کف رويم و جان بر لب



مشاهده برنامه در فروشگاه اپل




نظرات نوشته شده



نظر بدهید