غزل شماره ۱۱۵۰
به خدمت لبت آمد به انتجاع شكر
كه از لب شكرین بخش یك دو صاع شكر
تو ارتقا به سخا جو مگو نه گو آری
نظر مكن كه نیی یافت ارتفاع شكر
لب تو است كه شكر ز عین او روید
نه منتظر كه رسید نسیه از بقاع شكر
شكر به وقت شكر خوردنت نصیبی یافت
كه بر مذاق دهان‌ها بود مطاع شكر
ببسته‌ای دو لب امروز زان همی‌ترسم
كه از غم تو بماند ز انتفاع شكر
زهی نبات كه دارد لب تو كز وی شد
امیر جمله نباتات بی‌نزاع شكر
دهان ببندم و بسته شكر همی‌خایم
كه تا به جان برسد خوش به ابتلاع شكر
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- باز درآمد طبیب از در ایوب خویش
- چه جمال جان فزایی كه میان جان مایی
- خوش باش كه هر كه راز داند
- ببرد عقل و دلم را براق عشق معانی
- هی چه گریزی چندین یك نفس این جا بنشین
نظرات نوشته شده