شماره ١٢٣: ز من شکيب به قدر دل فگار بجو
ز من شکيب به قدر دل فگار بجو
به من دلى بنما بعد ازان قرار بجو
مرا به مرگ ز کوى تو پاى رفتن نيست
غبار من به سر راه انتظار بجو
شکستگى طلبم، از ميان اگر بروم
مرا به سلسله زلف آن نگار بجو
گهرفشانى ابر سياه مشهورست
مراد در دل شب اى سياه کار بجو
چو دور من بسر آيد ز گردش دوران
مرا به حلقه آن چشم پرخمار بجو
دلى که داشتى اى جان شده است هر جايى
دل دگر ز براى تن فگار بجو
نکرده گريه تمناى بخت سبز مکن
بريز دانه خود در زمين، بهار بجو
به امتحان بکش از ريگ روغن بادام
دگر مروت ازين اهل روزگار بجو
چه ذره بى سرو پا شو درين جهان صائب
دگر به حضرت خورشيد عشق بار بجو
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده