شماره ٥٤٩: دستى به سر زلف خود از ناز کشيدى
دستى به سر زلف خود از ناز کشيدى
تا حلقه به گوش که دگر باز کشيدى
شد بر لب درياکش من مهر خموشى
جامى که ز منصور سخن بازکشيدى
در کنج قفس چند کنى بال فشاني؟
بس نيست ترا آنچه ز پرواز کشيدي؟
اى آينه در روى زمين ديدنيى نيست
بيهوده چرا منت پرداز کشيدي؟
جز سرمه که برخاست به تعظيم تو از جاي؟
چندان که درين انجمن آواز کشيدى
اى کبک لب از خنده بيهوده نبستى
تا رخت به سرپنجه شهباز کشيدى
چون برگ گل افزود به رسوايى نکهت
هر پرده که بر چهره اين راز کشيدى
خون گشت دل زمزمه پرداز تو صائب
تا اين غزل از طبع سخنساز کشيدى
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
نظرات نوشته شده