«حکیم» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «حکیم» در غزلیات حافظ شیرازی
- حافظ گرت ز پند حکیمان ملالت است
کوته کنیم قصه که عمرت دراز باد - گفتم این جام جهان بین به تو کی داد حکیم
گفت آن روز که این گنبد مینا می کرد - گر رنج پیش آید و گر راحت ای حکیم
نسبت مکن به غیر که این ها خدا کند - حالیا عشوه ناز تو ز بنیادم برد
تا دگرباره حکیمانه چه بنیاد کند - مطرب از درد محبت عملی می پرداخت
که حکیمان جهان را مژه خون پالا بود - پند حکیم محض صواب است و عین خیر
فرخنده آن کسی که به سمع رضا شنید - عیبم مکن به رندی و بدنامی ای حکیم
کاین بود سرنوشت ز دیوان قسمتم - فکر بهبود خود ای دل ز دری دیگر کن
درد عاشق نشود به به مداوای حکیم - مزاج دهر تبه شد در این بلا حافظ
کجاست فکر حکیمی و رای برهمنی - سعدی شیرازی
- «حکیم» در غزلیات سعدی شیرازی
- چند نصیحت کنند بی خبرانم به صبر
درد مرا ای حکیم صبر نه درمان اوست - حکیم بین که برآورد سر به شیدایی
حکیم را که دل از دست رفت شیداییست - من آن قیاس نکردم که زور بازوی عشق
عنان عقل ز دست حکیم برباید - حکیم را که دل از دست رفت و پای از جای
سر صلاح توقع مدار و سامانش - گر فلاطون به حکیمی مرض عشق بپوشد
عاقبت پرده برافتد ز سر راز نهانش - من از کجا و نصیحت کنان بیهده گوی
حکیم را نرسد کدخدایی بهلول - مده ای حکیم پندم که به کار درنبندم
که ز خویشتن گزیرست و ز دوست ناگزیرم - عاشق آن گوش ندارد که نصیحت شنود
درد ما نیک نباشد به مداوای حکیم - عشقبازی نه طریق حکما بود ولی
چشم بیمار تو دل می برد از دست حکیم - کشتی در آب را از دو برون حال نیست
یا همه سود ای حکیم یا همه درباختن - پند حکیم بیش از این در من اثر نمی کند
کیست که برکند یکی زمزمه قلندری - وز عقل بهترت سپری باید ای حکیم
تا از خدنگ غمزه خوبان حذر کنی - خیام نیشابوری
- «حکیم» در رباعیات خیام نیشابوری
- مولوی
- «حکیم» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «حکیم» در شاهنامه فردوسی
- حکیما چو کس نیست گفتن چه سود
ازین پس بگو کافرینش چه بود - حکیم این جهان را چو دریا نهاد
برانگیخته موج ازو تندباد - حکیمی که بد ارسطالیس نام
خردمند و بیدار و گسترده کام - حکیمان برفتند با او به هم
بدان تا سپهبد نباشد دژم - ز نزدیک دانا چو برگشت شاه
حکیمان برفتند با او براه - چو این نامه بردند نزد حکیم
دل ارسطالیس شد به دو نیم - حکیمان رومی شدند انجمن
یکی گفت کای پیل رویینه تن - حکیم ارسطالیس پیش اندرون
جهانی برو دیدگان پر ز خون - ازان خوب گفتار بوزرجمهر
حکیمان همه تازه کردند چهر - سرافراز بوزرجمهرجوان
بشد باحکیمان روشنروان - حکیمان داننده و هوشمند
رسیدند نزدیک تخت بلند