«پیلسم» در غزلستان
- فردوسی
- «پیلسم» در شاهنامه فردوسی
- همی شد پس پشت او پیلسم
دو دیده پر از خون و دل پر ز غم - کجا پیلسم بود نام جوان
یکی پرهنر بود و روشن روان - چنین گفت مر شاه را پیلسم
که این شاخ را بار دردست و غم - بیامد پر از خون دو رخ پیلسم
روان پر ز داغ و رخان پر ز نم - بدو پیلسم گفت بشتاب زود
که دردی بدین درد و سختی فزود - شوم برگرایم تن پیلسم
ببینم که دارد پی و شاخ و دم - برآویختند آن دو جنگی به هم
دمان گیو گودرز با پیلسم - چنین گفت کای نامور پیلسم
مرا خواستی تا بسوزی به دم - یکی تیغ بر نیزه‌ی پیلسم
بزد نیزه از تیغ او شد قلم - ببارید پیران ز مژگان سرشک
تن پیلسم دور دید از پزشک - همی گشت با آن دو یل پیلسم
به میدان به کردار شیر دژم - بیامد ز قلب سپه پیلسم
دلش پر ز خون کرده چهره دژم - بدانست رستم که جز پیلسم
ز ترکان ندارد کس آن زور و دم - به پیران چنین گفت پس پیلسم
کزین پهلوان دل ندارد دژم - که گر پیلسم از بد روزگار
خرد یابد و بند آموزگار - بیاراست آن جنگ را پیلسم
همی راند چون شیر با باد و دم - اگر نیستی بر دلم درد و غم
ازین تخمه جز کشتن پیلسم