«گیسو» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «گیسو» در غزلیات حافظ شیرازی
- بازپرسید ز گیسوی شکن در شکنش
کاین دل غمزده سرگشته گرفتار کجاست - گر غالیه خوش بو شد در گیسوی او پیچید
ور وسمه کمانکش گشت در ابروی او پیوست - تا به گیسوی تو دست ناسزایان کم رسد
هر دلی از حلقه ای در ذکر یارب یارب است - در مجلس ما عطر میامیز که ما را
هر لحظه ز گیسوی تو خوش بوی مشام است - صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست
بیار نفحه ای از گیسوی معنبر دوست - ناظر روی تو صاحب نظرانند آری
سر گیسوی تو در هیچ سری نیست که نیست - مدامم مست می دارد نسیم جعد گیسویت
خرابم می کند هر دم فریب چشم جادویت - من و باد صبا مسکین دو سرگردان بی حاصل
من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت - وان که گیسوی تو را رسم تطاول آموخت
هم تواند کرمش داد من غمگین داد - صبا کجاست که این جان خون گرفته چو گل
فدای نکهت گیسوی یار خواهم کرد - آن پریشانی شب های دراز و غم دل
همه در سایه گیسوی نگار آخر شد - باز مستان دل از آن گیسوی مشکین حافظ
زان که دیوانه همان به که بود اندر بند - گیسوی چنگ ببرید به مرگ می ناب
تا حریفان همه خون از مژه ها بگشایند - دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود
تا دل شب سخن از سلسله موی تو بود - گوش من و حلقه گیسوی یار
روی من و خاک در می فروش - کشیدم در برت ناگاه و شد در تاب گیسویت
نهادم بر لبت لب را و جان و دل فدا کردم - به گیسوی تو خوردم دوش سوگند
که من از پای تو سر بر نگیرم - بخت ار مدد دهد که کشم رخت سوی دوست
گیسوی حور گرد فشاند ز مفرشم - بسته ام در خم گیسوی تو امید دراز
آن مبادا که کند دست طلب کوتاهم - گفتی که حافظا دل سرگشته ات کجاست
در حلقه های آن خم گیسو نهاده ایم - ز دستبرد صبا گرد گل کلاله نگر
شکنج گیسوی سنبل ببین به روی سمن - نکته ای دلکش بگویم خال آن مه رو ببین
عقل و جان را بسته زنجیر آن گیسو ببین - جمع کن به احسانی حافظ پریشان را
ای شکنج گیسویت مجمع پریشانی - سعدی شیرازی
- «گیسو» در غزلیات سعدی شیرازی
- حصار قلعه باغی به منجنیق مده
به بام قصر برافکن کمند گیسو را - ابروش کمان قتل عاشق
گیسوش کمند عقل داناست - گیسوت عنبرینه گردن تمام بود
معشوق خوبروی چه محتاج زیورست - دام دل صاحب نظرانت خم گیسوست
وان خال بناگوش مگر دانه دامست - پستان یار در خم گیسوی تابدار
چون گوی عاج در خم چوگان آبنوس - بهشتست این که من دیدم نه رخسار
کمندست آن که وی دارد نه گیسو - آنان که به گیسو دل عشاق ربودند
از دست تو در پای فتادند چو گیسوی - مولوی
- «گیسو» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- فردوسی
- «گیسو» در شاهنامه فردوسی
- چومشک آن دو گیسوی دو ماه تو
که بودند همواره دلخواه تو - بگیر این سیه گیسو از یک سوم
ز بهر تو باید همی گیسوم - خروشید سیندخت و بشخود روی
بکند آن سیه گیسوی مشک بوی - به بالا بلند و به گیسو کمند
زبانش چو خنجر لبانش چو قند - دو ابرو کمان و دو گیسو کمند
به بالا به کردار سرو بلند - بگیر و بگیسوی او بر بدوز
به نیک اختر و فال گیتی فروز - نهان کرد گیسو به زیر زره
بزد بر سر ترگ رومی گره - فرنگیس بگرفت گیسو به دست
گل ارغوان را به فندق بخست - برید و میان را به گیسو ببست
به فندق گل ارغوانرا بخست - ز پرده به گیسوش بیرون کشید
ز تخت بزرگیش در خون کشید - کمندست گیسوش همرنگ قیر
همی آید از دو لبش بوی شیر - همی آتش افروزد از کام اوی
دو گیسو بود پیل را دام اوی - به بالا چون سرو و به گیسو کمند
بها داد منذر چو آمد پسند - به رخ چون بهار و به بالا بلند
به ابرو کمان و به گیسو کمند - چو شوید بعنبر شب تیره روی
بیفشاند این گیسوی مشکبوی - ددی بود مهتر ز اسپی بتن
فروهشته چون مشک گیسو رسن - ازان پس چو نوبت به خاتون رسید
ز پرده به گیسوش بیرون کشید - به رخساره روز و به گیسو چو شب
همی در بارد تو گویی ز لب