غزل شماره ۳۱۸

مرا می بینی و هر دم زیادت می کنی دردم

تو را می بینم و میلم زیادت می شود هر دم

به سامانم نمی پرسی نمی دانم چه سر داری

به درمانم نمی کوشی نمی دانی مگر دردم

نه راه است این که بگذاری مرا بر خاک و بگریزی

گذاری آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم

ندارم دستت از دامن بجز در خاک و آن دم هم

که بر خاکم روان گردی به گرد دامنت گردم

فرورفت از غم عشقت دمم دم می دهی تا کی

دمار از من برآوردی نمی گویی برآوردم

شبی دل را به تاریکی ز زلفت باز می جستم

رخت می دیدم و جامی هلالی باز می خوردم

کشیدم در برت ناگاه و شد در تاب گیسویت

نهادم بر لبت لب را و جان و دل فدا کردم

تو خوش می باش با حافظ برو گو خصم جان می ده

چو گرمی از تو می بینم چه باک از خصم دم سردم

اشعار مرتبط

نظرات نوشته شده

سلام . چرا خیلی مواقع دیده میشه خیلی ابتدائی و گاها اشتباه برداشت و تفسیر میکنید . مثلا ( فرو رفت از غم عشقت دمم دم می دهی تا کی دمار از من بر آوردی نمیگویی بر آور دم ) یعنی ازغم عشق تو حرکت تنفسی دم را انجام دادم و نفس را درسینه حبس کردم و نفسم بند آمد .تا کی میخواهی نفسم را درسینه نگه دای . مرا که هلاک کردی ولی بمن روی خوش نشان نمیدی و نمیگی عمل باز دم انجام بده .... یعنی من مردم ولی تو نمیگی زنده شو .. یعنی دم و بازدم . درمسرع اول حرکت دم صورت گرفته و در مسرع دوم معشوق اجازه بازدم به عاشق نمیده ... جای بحث دارد . (۰۹۱۲۱۳۱۲۸۲۹)

سلام در مورد نظر بنده . خوشحال میشم اگه با صاحب نظری مباحثه داشته باشم . علیرضا صادقی نژاد ۰۹۱۲۱۳۱۲۸۲۹ ۰۹۲۰ص۳۱۲۸۲۹