غزل شماره ۲۳۷
نفس برآمد و کام از تو بر نمی آید
فغان که بخت من از خواب در نمی آید
صبا به چشم من انداخت خاکی از کویش
که آب زندگیم در نظر نمی آید
قد بلند تو را تا به بر نمی گیرم
درخت کام و مرادم به بر نمی آید
مگر به روی دلارای یار ما ور نی
به هیچ وجه دگر کار بر نمی آید
مقیم زلف تو شد دل که خوش سوادی دید
وز آن غریب بلاکش خبر نمی آید
ز شست صدق گشادم هزار تیر دعا
ولی چه سود یکی کارگر نمی آید
بسم حکایت دل هست با نسیم سحر
ولی به بخت من امشب سحر نمی آید
در این خیال به سر شد زمان عمر و هنوز
بلای زلف سیاهت به سر نمی آید
ز بس که شد دل حافظ رمیده از همه کس
کنون ز حلقه زلفت به در نمی آید
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- سرو چمان من چرا میل چمن نمی کند
- بر سر آنم که گر ز دست برآید
- اگر به باده مشکین دلم کشد شاید
- من ترک عشق شاهد و ساغر نمی کنم
- ای دل به کوی عشق گذاری نمی کنی
نظرات نوشته شده