غزلستان
فال حافظ
جستجو
پربینندهترینها
ورود
برای دریافت روزانه فال حافظ روی دکمه زیر کلیک کرده و سپس در کانال یوتیوب غزلستان عضو شوید
مشاهده در یوتیوب
غزلیات حافظ شیرازی
غزلستان
::
حافظ شیرازی
مشاهده برنامه «حافظ نامه» در فروشگاه اپل
الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها
صلاح کار کجا و من خراب کجا
اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را
دل می رود ز دستم صاحب دلان خدا را
به ملازمان سلطان که رساند این دعا را
صوفی بیا که آینه صافیست جام را
ساقیا برخیز و درده جام را
رونق عهد شباب است دگر بستان را
دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما
ساقی به نور باده برافروز جام ما
ای فروغ ماه حسن از روی رخشان شما
می دمد صبح و کله بست سحاب
گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب
ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت
خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت
سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
ساقیا آمدن عید مبارک بادت
ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست
روزه یک سو شد و عید آمد و دل ها برخاست
دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست
چو بشنوی سخن اهل دل مگو که خطاست
خیال روی تو در هر طریق همره ماست
مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست
شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست
زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست
در دیر مغان آمد یارم قدحی در دست
به جان خواجه و حق قدیم و عهد درست
ما را ز خیال تو چه پروای شراب است
زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست
آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است
خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست
خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است
رواق منظر چشم من آشیانه توست
برو به کار خود ای واعظ این چه فریادست
تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست
بیا که قصر امل سخت سست بنیادست
بی مهر رخت روز مرا نور نماندست
باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است
المنه لله که در میکده باز است
اگر چه باده فرح بخش و باد گل بیز است
حال دل با تو گفتنم هوس است
صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است
کنون که بر کف گل جام باده صاف است
در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است
گل در بر و می در کف و معشوق به کام است
به کوی میکده هر سالکی که ره دانست
صوفی از پرتو می راز نهانی دانست
روضه خلد برین خلوت درویشان است
به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است
لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است
روزگاریست که سودای بتان دین من است
منم که گوشه میخانه خانقاه من است
ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است
خم زلف تو دام کفر و دین است
دل سراپرده محبت اوست
آن سیه چرده که شیرینی عالم با اوست
سر ارادت ما و آستان حضرت دوست
دارم امید عاطفتی از جناب دوست
آن پیک نامور که رسید از دیار دوست
صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست
مرحبا ای پیک مشتاقان بده پیغام دوست
روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست
اگر چه عرض هنر پیش یار بی ادبیست
خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست
بنال بلبل اگر با منت سر یاریست
یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست
ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالیست
کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست
مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست
زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست
راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست
روشن از پرتو رویت نظری نیست که نیست
حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست
خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست
جز آستان توام در جهان پناهی نیست
بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت
دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت
کنون که می دمد از بوستان نسیم بهشت
عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت
صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت
آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت
گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت
ساقی بیار باده که ماه صیام رفت
شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت
ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت
حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت
شنیده ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت
یا رب سببی ساز که یارم به سلامت
ای هدهد صبا به سبا می فرستمت
ای غایب از نظر به خدا می سپارمت
میر من خوش می روی کاندر سر و پا میرمت
چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت
زان یار دلنوازم شکریست با شکایت
مدامم مست می دارد نسیم جعد گیسویت
درد ما را نیست درمان الغیاث
تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج
اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح
دل من در هوای روی فرخ
دی پیر می فروش که ذکرش به خیر باد
شراب و عیش نهان چیست کار بی بنیاد
دوش آگهی ز یار سفرکرده داد باد
روز وصل دوستداران یاد باد
جمالت آفتاب هر نظر باد
صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد
تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
حسن تو همیشه در فزون باد
خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد
دیر است که دلدار پیامی نفرستاد
پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد
عکس روی تو چو در آینه جام افتاد
آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد
بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد
همای اوج سعادت به دام ما افتد
درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد
دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد
آن کس که به دست جام دارد
دلی که غیب نمای است و جام جم دارد
بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایه بان دارد
هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد
هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد
مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد
آن که از سنبل او غالیه تابی دارد
شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد
جان بی جمال جانان میل جهان ندارد
روشنی طلعت تو ماه ندارد
نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد
اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد
سحر بلبل حکایت با صبا کرد
بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد
به آب روشن می عارفی طهارت کرد
صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد
بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد
چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد
دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد
دل از من برد و روی از من نهان کرد
یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد
رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد
دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد
دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد
دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد
سال ها دل طلب جام جم از ما می کرد
به سر جام جم آن گه نظر توانی کرد
چه مستیست ندانم که رو به ما آورد
صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می آورد
نسیم باد صبا دوشم آگهی آورد
یارم چو قدح به دست گیرد
دلم جز مهر مه رویان طریقی بر نمی گیرد
ساقی ار باده از این دست به جام اندازد
دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی ارزد
در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد
راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد
اگر روم ز پی اش فتنه ها برانگیزد
به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد
هر که را با خط سبزت سر سودا باشد
من و انکار شراب این چه حکایت باشد
نقد صوفی نه همه صافی بی غش باشد
خوش است خلوت اگر یار یار من باشد
کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد
خوش آمد گل وز آن خوشتر نباشد
گل بی رخ یار خوش نباشد
نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد
مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد
روز هجران و شب فرقت یار آخر شد
ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد
گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد
یاری اندر کس نمی بینیم یاران را چه شد
زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد
دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد
عشق تو نهال حیرت آمد
در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد
مژده ای دل که دگر باد صبا بازآمد
صبا به تهنیت پیر می فروش آمد
سحرم دولت بیدار به بالین آمد
نه هر که چهره برافروخت دلبری داند
هر که شد محرم دل در حرم یار بماند
رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند
ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند
بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند
حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند
دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
نقدها را بود آیا که عیاری گیرند
گر می فروش حاجت رندان روا کند
دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند
طایر دولت اگر باز گذاری بکند
کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند
آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند
سرو چمان من چرا میل چمن نمی کند
در نظربازی ما بی خبران حیرانند
سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
غلام نرگس مست تو تاجدارانند
آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند
شاهدان گر دلبری زین سان کنند
گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند
واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می کنند
دانی که چنگ و عود چه تقریر می کنند
شراب بی غش و ساقی خوش دو دام رهند
بود آیا که در میکده ها بگشایند
سال ها دفتر ما در گرو صهبا بود
یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود
تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود
پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود
یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود
خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود
قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود
دوش در حلقه ما قصه گیسوی تو بود
دوش می آمد و رخساره برافروخته بود
یک دو جامم دی سحرگه اتفاق افتاده بود
گوهر مخزن اسرار همان است که بود
دیدم به خواب خوش که به دستم پیاله بود
به کوی میکده یا رب سحر چه مشغله بود
آن یار کز او خانه ما جای پری بود
مسلمانان مرا وقتی دلی بود
در ازل هر کو به فیض دولت ارزانی بود
کنون که در چمن آمد گل از عدم به وجود
از دیده خون دل همه بر روی ما رود
چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود
از سر کوی تو هر کو به ملالت برود
هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود
خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود
ساقی حدیث سرو و گل و لاله می رود
ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
گر چه بر واعظ شهر این سخن آسان نشود
گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود
بخت از دهان دوست نشانم نمی دهد
اگر به باده مشکین دلم کشد شاید
گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آید
بر سر آنم که گر ز دست برآید
دست از طلب ندارم تا کام من برآید
چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید
زهی خجسته زمانی که یار بازآید
اگر آن طایر قدسی ز درم بازآید
نفس برآمد و کام از تو بر نمی آید
جهان بر ابروی عید از هلال وسمه کشید
رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید
ابر آذاری برآمد باد نوروزی وزید
معاشران ز حریف شبانه یاد آرید
بیا که رایت منصور پادشاه رسید
بوی خوش تو هر که ز باد صبا شنید
معاشران گره از زلف یار باز کنید
الا ای طوطی گویای اسرار
عید است و آخر گل و یاران در انتظار
صبا ز منزل جانان گذر دریغ مدار
ای صبا نکهتی از کوی فلانی به من آر
ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار
روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر
شب وصل است و طی شد نامه هجر
گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر
ای خرم از فروغ رخت لاله زار عمر
دیگر ز شاخ سرو سهی بلبل صبور
یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور
نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر
روی بنما و مرا گو که ز جان دل برگیر
هزار شکر که دیدم به کام خویشت باز
منم که دیده به دیدار دوست کردم باز
ای سرو ناز حسن که خوش می روی به ناز
درآ که در دل خسته توان درآید باز
حال خونین دلان که گوید باز
بیا و کشتی ما در شط شراب انداز
خیز و در کاسه زر آب طربناک انداز
برنیامد از تمنای لبت کامم هنوز
دلم رمیده لولی وشیست شورانگیز
ای صبا گر بگذری بر ساحل رود ارس
گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس
دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس
درد عشقی کشیده ام که مپرس
دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس
بازآی و دل تنگ مرا مونس جان باش
اگر رفیق شفیقی درست پیمان باش
به دور لاله قدح گیر و بی ریا می باش
صوفی گلی بچین و مرقع به خار بخش
باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش
فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش
شراب تلخ می خواهم که مردافکن بود زورش
خوشا شیراز و وضع بی مثالش
چو برشکست صبا زلف عنبرافشانش
یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش
ببرد از من قرار و طاقت و هوش
سحر ز هاتف غیبم رسید مژده به گوش
هاتفی از گوشه میخانه دوش
در عهد پادشاه خطابخش جرم پوش
دوش با من گفت پنهان کاردانی تیزهوش
ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش
کنار آب و پای بید و طبع شعر و یاری خوش
مجمع خوبی و لطف است عذار چو مهش
دلم رمیده شد و غافلم من درویش
ما آزموده ایم در این شهر بخت خویش
قسم به حشمت و جاه و جلال شاه شجاع
بامدادان که ز خلوتگه کاخ ابداع
در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع
سحر به بوی گلستان دمی شدم در باغ
طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف
زبان خامه ندارد سر بیان فراق
مقام امن و می بی غش و رفیق شفیق
اگر شراب خوری جرعه ای فشان بر خاک
هزار دشمنم ار می کنند قصد هلاک
ای دل ریش مرا با لب تو حق نمک
خوش خبر باشی ای نسیم شمال
شممت روح وداد و شمت برق وصال
دارای جهان نصرت دین خسرو کامل
به وقت گل شدم از توبه شراب خجل
اگر به کوی تو باشد مرا مجال وصول
هر نکته ای که گفتم در وصف آن شمایل
ای رخت چون خلد و لعلت سلسبیل
عشقبازی و جوانی و شراب لعل فام
مرحبا طایر فرخ پی فرخنده پیام
عاشق روی جوانی خوش نوخاسته ام
بشری اذ السلامه حلت بذی سلم
بازآی ساقیا که هواخواه خدمتم
دوش بیماری چشم تو ببرد از دستم
به غیر از آن که بشد دین و دانش از دستم
زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم
فاش می گویم و از گفته خود دلشادم
مرا می بینی و هر دم زیادت می کنی دردم
سال ها پیروی مذهب رندان کردم
دیشب به سیل اشک ره خواب می زدم
هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم
خیال نقش تو در کارگاه دیده کشیدم
ز دست کوته خود زیر بارم
گر چه افتاد ز زلفش گرهی در کارم
گر دست دهد خاک کف پای نگارم
در نهانخانه عشرت صنمی خوش دارم
مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم
من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم
جوزا سحر نهاد حمایل برابرم
تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
به تیغم گر کشد دستش نگیرم
مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم
نماز شام غریبان چو گریه آغازم
گر دست رسد در سر زلفین تو بازم
در خرابات مغان گر گذر افتد بازم
مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم
چرا نه در پی عزم دیار خود باشم
من دوستدار روی خوش و موی دلکشم
خیال روی تو چون بگذرد به گلشن چشم
من که از آتش دل چون خم می در جوشم
گر من از سرزنش مدعیان اندیشم
حجاب چهره جان می شود غبار تنم
چل سال بیش رفت که من لاف می زنم
عمریست تا من در طلب هر روز گامی می زنم
بی تو ای سرو روان با گل و گلشن چه کنم
من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم
صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم
دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم
دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم
به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم
حاشا که من به موسم گل ترک می کنم
روزگاری شد که در میخانه خدمت می کنم
من ترک عشق شاهد و ساغر نمی کنم
به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم
حالیا مصلحت وقت در آن می بینم
گرم از دست برخیزد که با دلدار بنشینم
در خرابات مغان نور خدا می بینم
غم زمانه که هیچش کران نمی بینم
خرم آن روز کز این منزل ویران بروم
گر از این منزل ویران به سوی خانه روم
آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم
دیدار شد میسر و بوس و کنار هم
دردم از یار است و درمان نیز هم
ما بی غمان مست دل از دست داده ایم
عمریست تا به راه غمت رو نهاده ایم
ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده ایم
فتوی پیر مغان دارم و قولیست قدیم
خیز تا از در میخانه گشادی طلبیم
ما ز یاران چشم یاری داشتیم
صلاح از ما چه می جویی که مستان را صلا گفتیم
ما درس سحر در ره میخانه نهادیم
بگذار تا ز شارع میخانه بگذریم
خیز تا خرقه صوفی به خرابات بریم
بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم
صوفی بیا که خرقه سالوس برکشیم
دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم
ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم
ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم
سرم خوش است و به بانگ بلند می گویم
بارها گفته ام و بار دگر می گویم
گر چه ما بندگان پادشهیم
فاتحه ای چو آمدی بر سر خسته ای بخوان
چندان که گفتم غم با طبیبان
می سوزم از فراقت روی از جفا بگردان
یا رب آن آهوی مشکین به ختن بازرسان
خدا را کم نشین با خرقه پوشان
شاه شمشادقدان خسرو شیرین دهنان
بهار و گل طرب انگیز گشت و توبه شکن
چو گل هر دم به بویت جامه در تن
افسر سلطان گل پیدا شد از طرف چمن
خوشتر از فکر می و جام چه خواهد بودن
دانی که چیست دولت دیدار یار دیدن
منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن
ای روی ماه منظر تو نوبهار حسن
گلبرگ را ز سنبل مشکین نقاب کن
صبح است ساقیا قدحی پرشراب کن
ز در درآ و شبستان ما منور کن
ای نور چشم من سخنی هست گوش کن
کرشمه ای کن و بازار ساحری بشکن
بالابلند عشوه گر نقش باز من
چون شوم خاک رهش دامن بیفشاند ز من
نکته ای دلکش بگویم خال آن مه رو ببین
شراب لعل کش و روی مه جبینان بین
می فکن بر صف رندان نظری بهتر از این
به جان پیر خرابات و حق صحبت او
گفتا برون شدی به تماشای ماه نو
مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو
ای آفتاب آینه دار جمال تو
ای خونبهای نافه چین خاک راه تو
ای قبای پادشاهی راست بر بالای تو
تاب بنفشه می دهد طره مشک سای تو
مرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو
خط عذار یار که بگرفت ماه از او
گلبن عیش می دمد ساقی گلعذار کو
ای پیک راستان خبر یار ما بگو
خنک نسیم معنبر شمامه ای دلخواه
عیشم مدام است از لعل دلخواه
گر تیغ بارد در کوی آن ماه
وصال او ز عمر جاودان به
ناگهان پرده برانداخته ای یعنی چه
در سرای مغان رفته بود و آب زده
ای که با سلسله زلف دراز آمده ای
دوش رفتم به در میکده خواب آلوده
از من جدا مشو که توام نور دیده ای
دامن کشان همی شد در شرب زرکشیده
از خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه
چراغ روی تو را شمع گشت پروانه
سحرگاهان که مخمور شبانه
ساقی بیا که شد قدح لاله پر ز می
به صوت بلبل و قمری اگر ننوشی می
لبش می بوسم و در می کشم می
مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی
ای که بر ماه از خط مشکین نقاب انداختی
ای دل مباش یک دم خالی ز عشق و مستی
با مدعی مگویید اسرار عشق و مستی
آن غالیه خط گر سوی ما نامه نوشتی
ای قصه بهشت ز کویت حکایتی
سبت سلمی بصدغیها فؤادی
دیدم به خواب دوش که ماهی برآمدی
سحر با باد می گفتم حدیث آرزومندی
چه بودی ار دل آن ماه مهربان بودی
به جان او که گرم دسترس به جان بودی
چو سرو اگر بخرامی دمی به گلزاری
شهریست پرظریفان و از هر طرف نگاری
تو را که هر چه مراد است در جهان داری
صبا تو نکهت آن زلف مشک بو داری
بیا با ما مورز این کینه داری
ای که در کوی خرابات مقامی داری
ای که مهجوری عشاق روا می داری
روزگاریست که ما را نگران می داری
خوش کرد یاوری فلکت روز داوری
طفیل هستی عشقند آدمی و پری
ای که دایم به خویش مغروری
ز کوی یار می آید نسیم باد نوروزی
عمر بگذشت به بی حاصلی و بوالهوسی
نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی
هزار جهد بکردم که یار من باشی
ای دل آن دم که خراب از می گلگون باشی
زین خوش رقم که بر گل رخسار می کشی
سلیمی منذ حلت بالعراق
کتبت قصه شوقی و مدمعی باکی
یا مبسما یحاکی درجا من اللالی
سلام الله ما کر اللیالی
بگرفت کار حسنت چون عشق من کمالی
رفتم به باغ صبحدمی تا چنم گلی
این خرقه که من دارم در رهن شراب اولی
زان می عشق کز او پخته شود هر خامی
که برد به نزد شاهان ز من گدا پیامی
انت روائح رند الحمی و زاد غرامی
سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی
ز دلبرم که رساند نوازش قلمی
احمد الله علی معدله السلطان
وقت را غنیمت دان آن قدر که بتوانی
هواخواه توام جانا و می دانم که می دانی
گفتند خلایق که تویی یوسف ثانی
نسیم صبح سعادت بدان نشان که تو دانی
دو یار زیرک و از باده کهن دومنی
نوش کن جام شراب یک منی
صبح است و ژاله می چکد از ابر بهمنی
ای که در کشتن ما هیچ مدارا نکنی
بشنو این نکته که خود را ز غم آزاده کنی
ای دل به کوی عشق گذاری نمی کنی
سحرگه ره روی در سرزمینی
تو مگر بر لب آبی به هوس بنشینی
ساقیا سایه ابر است و بهار و لب جوی
بلبل ز شاخ سرو به گلبانگ پهلوی
ای بی خبر بکوش که صاحب خبر شوی
سحرم هاتف میخانه به دولتخواهی
ای در رخ تو پیدا انوار پادشاهی
در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی
به چشم کرده ام ابروی ماه سیمایی
سلامی چو بوی خوش آشنایی
ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
ای دل گر از آن چاه زنخدان به درآیی
می خواه و گل افشان کن از دهر چه می جویی