غزل شماره ۳۲۳
ز دست کوته خود زیر بارم
که از بالابلندان شرمسارم
مگر زنجیر مویی گیردم دست
وگر نه سر به شیدایی برآرم
ز چشم من بپرس اوضاع گردون
که شب تا روز اختر می شمارم
بدین شکرانه می بوسم لب جام
که کرد آگه ز راز روزگارم
اگر گفتم دعای می فروشان
چه باشد حق نعمت می گزارم
من از بازوی خود دارم بسی شکر
که زور مردم آزاری ندارم
سری دارم چو حافظ مست لیکن
به لطف آن سری امیدوارم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم
- در نهانخانه عشرت صنمی خوش دارم
- گر چه افتاد ز زلفش گرهی در کارم
- سال ها دل طلب جام جم از ما می کرد
- مجمع خوبی و لطف است عذار چو مهش
نظرات نوشته شده