غزل شماره ۲۸۹
مجمع خوبی و لطف است عذار چو مهش
لیکنش مهر و وفا نیست خدایا بدهش
دلبرم شاهد و طفل است و به بازی روزی
بکشد زارم و در شرع نباشد گنهش
من همان به که از او نیک نگه دارم دل
که بد و نیک ندیده ست و ندارد نگهش
بوی شیر از لب همچون شکرش می آید
گر چه خون می چکد از شیوه چشم سیهش
چارده ساله بتی چابک شیرین دارم
که به جان حلقه به گوش است مه چاردهش
از پی آن گل نورسته دل ما یا رب
خود کجا شد که ندیدیم در این چند گهش
یار دلدار من ار قلب بدین سان شکند
ببرد زود به جانداری خود پادشهش
جان به شکرانه کنم صرف گر آن دانه در
صدف سینه حافظ بود آرامگهش
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- گوهر مخزن اسرار همان است که بود
- مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم
- در نهانخانه عشرت صنمی خوش دارم
- لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است
- من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم
نظرات نوشته شده