غزل شماره ۵۱
لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است
وز پی دیدن او دادن جان کار من است
شرم از آن چشم سیه بادش و مژگان دراز
هر که دل بردن او دید و در انکار من است
ساروان رخت به دروازه مبر کان سر کو
شاهراهیست که منزلگه دلدار من است
بنده طالع خویشم که در این قحط وفا
عشق آن لولی سرمست خریدار من است
طبله عطر گل و زلف عبیرافشانش
فیض یک شمه ز بوی خوش عطار من است
باغبان همچو نسیمم ز در خویش مران
کآب گلزار تو از اشک چو گلنار من است
شربت قند و گلاب از لب یارم فرمود
نرگس او که طبیب دل بیمار من است
آن که در طرز غزل نکته به حافظ آموخت
یار شیرین سخن نادره گفتار من است
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- روزگاریست که سودای بتان دین من است
- گل در بر و می در کف و معشوق به کام است
- منم که گوشه میخانه خانقاه من است
- ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است
- ما را ز خیال تو چه پروای شراب است
نظرات نوشته شده