«گلاب» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «گلاب» در غزلیات حافظ شیرازی
- گل بر رخ رنگین تو تا لطف عرق دید
در آتش شوق از غم دل غرق گلاب است - شربت قند و گلاب از لب یارم فرمود
نرگس او که طبیب دل بیمار من است - شفا ز گفته شکرفشان حافظ جوی
که حاجتت به علاج گلاب و قند مباد - در کار گلاب و گل حکم ازلی این بود
کاین شاهد بازاری وان پرده نشین باشد - نبود چنگ و رباب و نبید و عود که بود
گل وجود من آغشته گلاب و نبید - به روی ما زن از ساغر گلابی
که خواب آلوده ایم ای بخت بیدار - بیار زان می گلرنگ مشک بو جامی
شرار رشک و حسد در دل گلاب انداز - فرشته عشق نداند که چیست ای ساقی
بخواه جام و گلابی به خاک آدم ریز - شراب ارغوانی را گلاب اندر قدح ریزیم
نسیم عطرگردان را شکر در مجمر اندازیم - بفشان عرق ز چهره و اطراف باغ را
چون شیشه های دیده ما پرگلاب کن - عروس بخت در آن حجله با هزاران ناز
شکسته کسمه و بر برگ گل گلاب زده - گرفته ساغر عشرت فرشته رحمت
ز جرعه بر رخ حور و پری گلاب زده - سعدی شیرازی
- «گلاب» در غزلیات سعدی شیرازی
- خوی به دامان از بناگوشش بگیر
تا بگیرد جامه ات بوی گلاب - مهر از سر نامه برگرفتم
گفتی که سر گلابدانست - عطار که در عین گلابست عجب نیست
گر وقت بهارش سر گلزار نباشد - آمد گه آن که بوی گلزار
منسوخ کند گلاب عطار - آن عرقست از بدنت یا گلاب
آن نفسست از دهنت یا عبیر - تنک مپوش که اندام های سیمینت
درون جامه پدیدست چون گلاب از جام - مولوی
- «گلاب» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- هین از ترشح زین طبق بگذر تو بیره چون عرق
از شیشه گلابگر چون روح از آن جام سما - گر زان كه نمیخواهی تا جلوه شود گلشن
از بهر چه بگشادی دكان گلابی را - اگر چه دلبر ریزد گلابه بر سر تو
قبول كن تو مر آن را به جای مشك تتار - بخلی نبود ولی نشاید
این شهره گلاب و خانه موش - گلابه چند ریزی بر سر چشم
فروشو چشم از گل من عیانم - گلاب خوش نفس باشد جعل را مرگ و جان كندن
جلاب شكری باشد به صفرایی زیان جان - همه چون دانه انگور و دلم چون چرش است
همه چون برگ گلاب و دل من همچو دكان - مرا خوش خوی كن زیرا شرابی
مرا خوش بوی كن زیرا گلابی - «گلاب» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «گلاب» در شاهنامه فردوسی
- چو بان و چو کافور و چون مشک ناب
چو عود و چو عنبر چو روشن گلاب - بدو اندرون زعفران و گلاب
همان سالخورده می و مشک ناب - همه زر و پیروزه بد جامشان
به روشن گلاب اندر آشامشان - بیاراست ایوانها چون بهشت
گلاب و می و مشک و عنبر سرشت - سرم را به کافور و مشک و گلاب
تنم را بدان جای جاوید خواب - یکی تخت بنهاده نزدیک آب
برو ریخته مشک ناب و گلاب - گلابست گویی به جویش روان
همی شاد گردد ز بویش روان - ز یاقوت جامی پر از مشک ناب
ز پیروزه دیگر یکی پر گلاب - سزاوار او جای آرام و خواب
بیاراست و بنهاد مشک و گلاب - ز سودابه بوی می و مشک ناب
همی یافت کاووس بوی گلاب - نوشتن به مشک و گلاب و عبیر
چانچون سزاوار بد بر حریر - نشسته به هر جای رامشگران
گلاب و می و مشک با زعفران - چو پر شد سر از جام روشنگلاب
به خواب و به آسایش آمد شتاب - عقیق و زمرد بر او ریخته
به مشک و گلاب آندرآمیخته - چو بگرفتش از آب روشن شتاب
به پیش آمدش چشمهی چون گلاب - زمین پرنیان و هوا مشکبوی
گلابست گویی مگر آب جوی - همه رخ پر از گل همه چشم خواب
همه لب پر از می ببوی گلاب - بشستند پایش بمشک و گلاب
گرفتند زان پس بخوردن شتاب - بگسترد کافور بر جای خواب
همی ریخت بر چوب صندل گلاب - کتایون میآورد همچون گلاب
همی خورد با شوی تا گاه خواب - چنان دید گوینده یک شب به خواب
که یک جام می داشتی چون گلاب - ندید از درخت اندرو آفتاب
به هر جای بر چشمهیی چون گلاب - همی ریخت بر تارکش بر گلاب
بگسترد بر تنش کافور ناب - زبر مشک و کافور و زیرش گلاب
ازان سان همی ریخت بر جای خواب - بشستن ازان خون به روشن گلاب
چو آمدش هنگام جاوید خواب - سکوبا بشستش به روشن گلاب
پراگند بر تنش کافور ناب - بیازید دهقان به جام از نخست
بخورد و به مشک و گلابش بشست - یکی جام کافور بر با گلاب
چنان کن که بویا بود جای خواب - نهادند کافور و مشک و گلاب
بگسترد مشک از بر جای خواب - می و زعفران برد و مشک و گلاب
سوی خانه شد با دلی پرشتاب - خورشها زشهد وز شیر و گلاب
بخوردی وآراستی جای خواب - کنون هست لختی چو روشن گلاب
به سرخی چو بیجاده در آفتاب - پس آن مرد بازارگان پر شتاب
میآورد برسان روشن گلاب - بمی بر پراگند مشک وگلاب
شد آن تشت بیرنگ چون آفتاب - شفیع از گناهش محمد بود
تنش چون گلاب مصعد بود - می و مشک و کافور و چندی گلاب
سکوبا بیندود بر جای خواب