زن، زندگی، آزادی
«باغبان» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «باغبان» در غزلیات حافظ شیرازی
- باغبان همچو نسیمم ز در خویش مران
کآب گلزار تو از اشک چو گلنار من است - باغبانا ز خزان بی خبرت می بینم
آه از آن روز که بادت گل رعنا ببرد - باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش
بر جفای خار هجران صبر بلبل بایدش - چو گل به دامن از این باغ می بری حافظ
چه غم ز ناله و فریاد باغبان داری - باغبان چو من زین جا بگذرم حرامت باد
گر به جای من سروی غیر دوست بنشانی - سعدی شیرازی
- «باغبان» در غزلیات سعدی شیرازی
- گر دست دوستان نرسد باغ را چه جرم
منعی که می رود گنه از باغبان توست - اگر به دست کند باغبان چنین سروی
چه جای چشمه که بر چشم هات بنشاند - کم از مطالعه ای بوستان سلطان را
چو باغبان نگذارد کز او ثمر گیرند - که بپسندد از باغبانان گل
که از بانگ بلبل به سودا روند - باغبانان به شب از زحمت بلبل چونند
که در ایام گل از باغچه غوغا نرود - باغبان گر ببیند این رفتار
سرو بیرون کند ز بستانش - تو را در بوستان باید که پیش سرو بنشینی
و گر نه باغبان گوید که دیگر سرو ننشانم - چه دامن های گل باشد در این باغ
اگر چیزی نگوید باغبانم - رقیب انگشت می خاید که سعدی چشم بر هم نه
مترس ای باغبان از گل که می بینم نمی چینم - باغبان گر نگشاید در درویش به باغ
آخر از باغ بیاید بر درویش نسیم - باغبان را گو اگر در گلستان آلاله ایست
دیگری را ده که ما با دلستان آسوده ایم - الا ای باغبان این سرو بنشان
و گر صاحب دلی آن سرو برکن - چشم از تو برنگیرم ور می کشد رقیبم
مشتاق گل بسازد با خوی باغبانان - بلبلان نیک زهره می دارند
با گل از دست باغبان گفتن - باغ و لالستان چه باشد آستینی برفشان
باغبان را گو بیا گر گل به دامن می بری - تو بدین نعت و صفت گر بخرامی در باغ
باغبان بیند و گوید که تو سرو چمنی - بیار ای باغبان سروی به بالای دلارامم
که باری من ندیدستم چنین گل در گلستانی - به رنگ و بوی بهار ای فقیر قانع باش
چو باغبان نگذارد که سیب و گل چینی - مولوی
- «باغبان» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- ای باغبان ای باغبان در ما چه درپیچیدهای
گر بردهایم انگور تو تو بردهای انبان ما - یكی چشمیست بشكفته صقال روح پذرفته
چو نرگس خواب او رفته برای باغبانی را - باغبانا رعد مطرب ابر ساقی گشت و شد
باغ مست و راغ مست و غنچه مست و خار مست - برو در باغ پرس از باغبانان
كه آن شاخ گل رعنا كجا شد - دو سه قدم به سوی باغ عشق كس ننهاد
كه صد سلامش از آن باغبان نمیآید - خوشم ار سر بدادهام چو درختان به باد من
كه به باغ جمال تو نظرم باغبان شود - من همچو گلبنانم او همچو باغبانم
از وی شكفت جانم بر وی بود نثارش - مثال باغبانانم نهاده بیل بر گردن
برای خوشه خرما به گرد خار می گردم - نی نی كه این دو باغ اگر چه خوش است و خوب
زین هر دو بگذریم و بدان باغبان رویم - بسا دلی كه چو برگ درخت می لرزید
به آخرش بگزیدیم و باغبان كردیم - باغ خلد است جان من تا من
قره العین باغبان گردم - ای باغبان ای باغبان آمد خزان آمد خزان
بر شاخ و برگ از درد دل بنگر نشان بنگر نشان - ای باغبان هین گوش كن ناله درختان نوش كن
نوحه كنان از هر طرف صد بیزبان صد بیزبان - برگها لرزان چه می لرزید وقت شادی است
دامها در دانههای خوش بود ای باغبان - شمس تبریز است باغ عشق را
هم طراوت هم نما هم باغبان - باغبانان عشق را باشد
از دل خویش میوه برچیدن - گفتند خواجه عاشق آن باغبان شدهست
او را به باغها جو یا بر كنار جو - غلام باغبانانم كه یارم باغبانستی
به تری و به رعنایی چو شاخ ارغوانستی - چو باغ حسن شه دیدم حقیقت شد بدانستم
كه هم شه باغبانستی و هم شه باغ جانستی - باغی و بهشت بینهایت
در سینه مرد باغبانی - «باغبان» در دیوان شمس - رباعیات مولوی
- فردوسی
- «باغبان» در شاهنامه فردوسی
- سبک باغبان می به شاپور داد
که بردار ازان کس که آیدت یاد - بدو باغبان گفت کای پرهنر
نخست آن خورد می که با زیبتر - بدو باغبان گفت کای سرفراز
ترا جاودان مهتری باد و ناز - تن از رنج خسته گریزان ز بد
بیامد در باغبانی بزد - بدو باغبان گفت کین خان تست
تن باغبان نیز مهمان تست - خورش ساخت چندان زن باغبان
ز هر گونه چندانک بودش توان - جهاندار بنهاد بر گل نگین
بدان باغبان داد و کرد آفرین - به آواز زان بارگه بار خواست
چو بگشاد در باغبان رفت راست - وزان پس بران نام چندی گریست
بدان باغبان گفت کاین مهر کیست - بدو باغبان گفت هرکو بهار
بدیدست سرو از لب جویبار - چنین داد پاسخ ورا باغبان
که ای پاکدل مرد شیرینزبان - چو بشنید زو این سخن باغبان
گل و مشک و می خواست و آمد دمان - همان باغبان را بسی خواسته
بداد و گسی کردش آراسته - کجا باغبان بود مردوی نام
شد از دیدنش بار بد شادکام - چنین گفت با باغبان باربد
که گویی تو جانی و من کالبد - چنین گفت با باغبان شهریار
که این مهرهها تا کت آید به کار - سوی نانبا شد سبک باغبان
بدان شاخ زرین ازو خواست نان - چنین گفت شیروی با باغبان
که گر زین خداوند گوهر نشان