غزل شماره ۳۳۳
نماز شام غریبان چو گریه آغازم
به مویه های غریبانه قصه پردازم
به یاد یار و دیار آن چنان بگریم زار
که از جهان ره و رسم سفر براندازم
من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب
مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم
خدای را مددی ای رفیق ره تا من
به کوی میکده دیگر علم برافرازم
خرد ز پیری من کی حساب برگیرد
که باز با صنمی طفل عشق می بازم
بجز صبا و شمالم نمی شناسد کس
عزیز من که بجز باد نیست دمسازم
هوای منزل یار آب زندگانی ماست
صبا بیار نسیمی ز خاک شیرازم
سرشکم آمد و عیبم بگفت روی به روی
شکایت از که کنم خانگیست غمازم
ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم می گفت
غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- بالابلند عشوه گر نقش باز من
- ای صبا نکهتی از خاک ره یار بیار
- جز آستان توام در جهان پناهی نیست
- شنیده ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت
- در خرابات مغان گر گذر افتد بازم
نظرات نوشته شده