«شیراز» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «شیراز» در غزلیات حافظ شیرازی
- اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را - شیراز و آب رکنی و این باد خوش نسیم
عیبش مکن که خال رخ هفت کشور است - همی رویم به شیراز با عنایت بخت
زهی رفیق که بختم به همرهی آورد - ره نبردیم به مقصود خود اندر شیراز
خرم آن روز که حافظ ره بغداد کند - فکند زمزمه عشق در حجاز و عراق
نوای بانگ غزل های حافظ از شیراز - دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس
نسیم روضه شیراز پیک راهت بس - خوشا شیراز و وضع بی مثالش
خداوندا نگه دار از زوالش - به شیراز آی و فیض روح قدسی
بجوی از مردم صاحب کمالش - هوای منزل یار آب زندگانی ماست
صبا بیار نسیمی ز خاک شیرازم - شیراز معدن لب لعل است و کان حسن
من جوهری مفلسم ایرا مشوشم - سخندانی و خوشخوانی نمی ورزند در شیراز
بیا حافظ که تا خود را به ملکی دیگر اندازیم - اگر چه زنده رود آب حیات است
ولی شیراز ما از اصفهان به - به شعر حافظ شیراز می رقصند و می نازند
سیه چشمان کشمیری و ترکان سمرقندی - سعدی شیرازی
- «شیراز» در غزلیات سعدی شیرازی
- شیراز پرغوغا شدست از فتنه چشم خوشت
ترسم که آشوب خوشت برهم زند شیراز را - آخر ای باد صبا بویی اگر می آری
سوی شیراز گذر کن که مرا یار آن جاست - دست از دامنم نمی دارد
خاک شیراز و آب رکن آباد - شیراز مشکین می کند چون ناف آهوی ختن
گر باد نوروز از سرش بویی به صحرا می برد - مبادا ور بود غارت در اسلام
همه شیراز یغمای تو باشد - خاک شیراز چو دیبای منقش دیدم
وان همه صورت شاهد که بر آن دیبا بود - کاروانی شکر از مصر به شیراز آید
اگر آن یار سفرکرده ما بازآید - هر متاعی ز معدنی خیزد
شکر از مصر و سعدی از شیراز - خوشا تفرج نوروز خاصه در شیراز
که برکند دل مرد مسافر از وطنش - به امید آن که جایی قدمی نهاده باشی
همه خاک های شیراز به دیدگان برفتم - دلم از صحبت شیراز به کلی بگرفت
وقت آنست که پرسی خبر از بغدادم - چون می گذری به خاک شیراز
گو من به فلان زمین اسیرم - کس ننالید در این عهد چو من در غم دوست
که به آفاق نظر می رود از شیرازم - فیح ریحانست یا بوی بهشت
خاک شیرازست یا باد ختن - این نسیم خاک شیرازست یا مشک ختن
یا نگار من پریشان کرده زلف عنبرین - گوش بر ناله مطرب کن و بلبل بگذار
که نگویند سخن از سعدی شیرازی به - لاجرم صید دلی در همه شیراز نماند
که نه با تیر و کمان در پی او تاخته ای - گر پای به در می نهم از نقطه شیراز
ره نیست تو پیرامن من حلقه کشیده - ز لطف لفظ شکربار گفته سعدی
شدم غلام همه شاعران شیرازی - تو را چو سعدی اگر بنده ای بود چه شود
که در رکاب تو باشد غلام شیرازی - ز دست ترک ختایی کسی جفا چندان
نمی برد که من از دست ترک شیرازی - لقیت الاسد فی الغابات لا تقوی علی صیدی
و هذا الظبی فی شیراز یسبینی باحداق - شنیده ای که مقالات سعدی از شیراز
همی برند به عالم چو نافه ختنی - چه فتنه ست این که در چشمت به غارت می برد دل ها
تویی در عهد ما گر هست در شیراز فتانی - شیراز در نبسته ست از کاروان ولیکن
ما را نمی گشایند از قید مهربانی - هر که نشنیدست وقتی بوی عشق
گو به شیراز آی و خاک من ببوی - فردوسی
- «شیراز» در شاهنامه فردوسی
- ورا بود شیراز تا اصفهان
که داننده خواندش مرز مهان - ز شیراز وز ترف سیصدهراز
شتروار بد بر لب جویبار - جهاندیده از شهر شیراز بود
سپهبددل و گردنافراز بود - چو آگاهی آمد بسوی قباد
ز شیراز وز کار بیداد و داد - خود و نامداران پرخاشجوی
سوی شهر شیراز بنهاد روی - به شیراز فرمود تا هرچ بود
ز مردان و گنج و ز کشت و درود - سپهبد خود و لشکرش ساز کرد
بزد کوس و آهنگ شیراز کرد