«غماز» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «غماز» در غزلیات حافظ شیرازی
- اشک غماز من ار سرخ برآمد چه عجب
خجل از کرده خود پرده دری نیست که نیست - چو دام طره افشاند ز گرد خاطر عشاق
به غماز صبا گوید که راز ما نهان دارد - تو را صبا و مرا آب دیده شد غماز
و گر نه عاشق و معشوق رازدارانند - چه گویمت که ز سوز درون چه می بینم
ز اشک پرس حکایت که من نیم غماز - سرشکم آمد و عیبم بگفت روی به روی
شکایت از که کنم خانگیست غمازم - گفتم به دلق زرق بپوشم نشان عشق
غماز بود اشک و عیان کرد راز من - سعدی شیرازی
- «غماز» در غزلیات سعدی شیرازی
- مولوی
- «غماز» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- او زعفرانی كرده رو زخمی نه بر اندام او
جز غمزه غمازهای شكرلبی شیرین لقا - منگر آن سوی بدین سو گشا
غمزه غمازه خون خواره را - آب یار نور آمد این لطیف و آن ظریف
هر دو غمازند لیكن نی ز كین بل ز احتساب - ای مژده كه آن غمزه غماز مرا جست
وی بخت كه آن طره طرار مرا یافت - عجب ترك خوش رنگ این چه رنگست
عجب ای چشم غماز این چه شیوهست - شراب و عشق و رنگم هر سه غماز
یكی پنهان سه غماز این چه شیوهست - همه مستند این جا محرمانند
میندیش از كسی غماز خفتهست - عجب آن غمزه غماز چونست
عجب آن طره طرار چونست - اندر دلم ز غمزه غماز فتنههاست
فتنه نشان جادوی بیمارم آرزوست - ابروی غماز اشارت كنان
جانب آن چشم خمیدن گرفت - آب چه دانست كه او گوهر گوینده شود
خاك چه دانست كه او غمزه غمازه شود - اندر دل آوازی پرشورش و غمازی
آن ناله چنین دانم كز نای تو میآید - با غمزه غمازه آن یار وفادار
اندیشه این عالم غدار كی دارد - دانم كه زبان و گوش غمازند
با دل گویم كه دل امین باشد - غماز شوم بود دم سرد
آن دم كه دم خران ندارد - هر دم از جورش دل آرد نو خبر
غم دل ترسنده را غماز كرد - وگر نه باد چرا گشت همدم و غماز
حیات سبزه و بستان و دفتر گفتار - به شهر ما تو چه غمازخانه بگشادی
دهان بسته تو غماز باش همچون نور - تو آن زمان كه شدی گنج این ندانستی
كه هر كجا كه بود گنج سر كند غماز - بدانك تن چو غبارست و جان در او چون باد
ولیك فعل غبار تنست غمازش - كه غمازان همه مستند اندر خواب گفت آری
ولیكن هست از این مستان یكی هشیار پنهانك - دزد نهان خانه را شاهد و غماز كیست
چهره چون زعفران اشك چو آب زلال - چو شمعی ام كه بیگفتن نمایم نقش هر چیزی
مكن اندیشه كژمژ كه غماز رقم باشم - تو غمزه غمازی از تیر سپر سازی
چون تیر تو اندازی پس من چه سپر گیرم - مخمورم پرخواره اندازه نمیدانم
جز شیوه آن غمزه غمازه نمیدانم - حریف غمزه غماز گشتیم
ندیم طره طرار بودیم - حریف غمزه غماز گشتیم
به پیش طره طرار بودیم - چو بدیدم كه دهانم شد غماز نهانم
سخن فاش چه گویم كه ز مرموز خموشم - به دار ملك ملاحت لبش چو غماز است
كه بنگرید نصیب مرا كه دربانم - هر چه كنی آن لب تو باشد غماز شكر
هر حركت كه تو كنی هست در آن لطف دفین - دو غماز دگر دارم یكی عشق و دگر مستی
حریفان را نمیگویم یكی از دیگری احسن - نرگس خیره نگر آخر چه می بینی به باغ
گفت غمازی كنم پس من نگنجم در میان - آمد غماز عشق گفت در این گوش من
یار میان شماست خوب و لطیف و نهان - بربند دهان غماز مشو
غماز بس است آن گوهر من - دیده غماز بدوزد فلك
تا كه گواهی ندهد بر كیان - ز طنازی شكوفه لب گشادهست
به غمازی زبان گشتهست سوسن - دكتر شنیدم از تو و خاموش ماندم
غماز من بس است در این عشق رنگ و بو - رنگ رخ و اشك روانم بس است
سر مرا هر یك غماز نو - همیكوشم به خاموشی ولیكن از شكرنوشی
شدم همخوی آن غمزه كه آن غمزهست غمازه - از غمزه غمازی وز طرفه بغدادی
دل گشته چنان شادی جانم همدان گشته - دل از سر غمازی یك وعده از او گفته
درخواسته من از وی او نیز كرم كرده - به غیر ناطقه غیرت نبودت هیچ بدگویی
نبودستت بجز هم مشك زلفین تو غمازی - غماز غمت گفتا در خانه بجوی آخر
آن طره كه دل دزدد ماننده طراری - نای اگر ناله كند لیك از او بوی لبت
برسد سوی دماغ و بكند غمازی - مطرب و سرنا و دف باده برآورده كف
هر نفسی زان لطف آرد غمازیی - چه چاره دارم غماز من هم از خانهست
رخم چو سكه زر آب دیدهام سحبی - مثال ده كه نیاید ز صبح غمازی
مثال ده كه نگردد جهان به شب تاری - «غماز» در دیوان شمس - رباعیات مولوی