غزل شماره ۴۷۹
صبح است و ژاله می چکد از ابر بهمنی
برگ صبوح ساز و بده جام یک منی
در بحر مایی و منی افتاده ام بیار
می تا خلاص بخشدم از مایی و منی
خون پیاله خور که حلال است خون او
در کار یار باش که کاریست کردنی
ساقی به دست باش که غم در کمین ماست
مطرب نگاه دار همین ره که می زنی
می ده که سر به گوش من آورد چنگ و گفت
خوش بگذران و بشنو از این پیر منحنی
ساقی به بی نیازی رندان که می بده
تا بشنوی ز صوت مغنی هوالغنی
|
مشاهده برنامه در فروشگاه اپل |
اشعار مرتبط
- به دور لاله قدح گیر و بی ریا می باش
- لبش می بوسم و در می کشم می
- نوش کن جام شراب یک منی
- بازآی و دل تنگ مرا مونس جان باش
- صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می آورد
نظرات نوشته شده