«پیاله» در غزلستان
- حافظ شیرازی
- «پیاله» در غزلیات حافظ شیرازی
- ما در پیاله عکس رخ یار دیده ایم
ای بی خبر ز لذت شرب مدام ما - چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست
همچو لاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت - ساقی به چند رنگ می اندر پیاله ریخت
این نقش ها نگر که چه خوش در کدو ببست - در آستین مرقع پیاله پنهان کن
که همچو چشم صراحی زمانه خون ریز است - جریده رو که گذرگاه عافیت تنگ است
پیاله گیر که عمر عزیز بی بدل است - زاهد شراب کوثر و حافظ پیاله خواست
تا در میانه خواسته کردگار چیست - چه جای صحبت نامحرم است مجلس انس
سر پیاله بپوشان که خرقه پوش آمد - دیدم به خواب خوش که به دستم پیاله بود
تعبیر رفت و کار به دولت حواله بود - از دست برده بود خمار غمم سحر
دولت مساعد آمد و می در پیاله بود - چو آفتاب می از مشرق پیاله برآید
ز باغ عارض ساقی هزار لاله برآید - در این مقام مجازی بجز پیاله مگیر
در این سراچه بازیچه غیر عشق مباز - پیاله بر کفنم بند تا سحرگه حشر
به می ز دل ببرم هول روز رستاخیز - در عهد پادشاه خطابخش جرم پوش
حافظ قرابه کش شد و مفتی پیاله نوش - چو غنچه با لب خندان به یاد مجلس شاه
پیاله گیرم و از شوق جامه پاره کنم - سرم خوش است و به بانگ بلند می گویم
که من نسیم حیات از پیاله می جویم - لب پیاله ببوس آنگهی به مستان ده
بدین دقیقه دماغ معاشران تر کن - اگر فقیه نصیحت کند که عشق مباز
پیاله ای بدهش گو دماغ را تر کن - چو گل نقاب برافکند و مرغ زد هوهو
منه ز دست پیاله چه می کنی هی هی - بخیل بوی خدا نشنود بیا حافظ
پیاله گیر و کرم ورز و الضمان علی - صوفی پیاله پیما حافظ قرابه پرهیز
ای کوته آستینان تا کی درازدستی - حدیث چون و چرا درد سر دهد ای دل
پیاله گیر و بیاسا ز عمر خویش دمی - بیا که وقت شناسان دو کون بفروشند
به یک پیاله می صاف و صحبت صنمی - خون پیاله خور که حلال است خون او
در کار یار باش که کاریست کردنی - خیام نیشابوری
- «پیاله» در رباعیات خیام نیشابوری
- بر گرد پیاله آیتی هست مقیم
کاندر همه جا مدام خوانند آن را - ترکیب پیالهای که درهم پیوست
بشکستن آن روا نمیدارد مست - می لعل مذابست و صراحی کان است
جسم است پیاله و شرابش جان است - ساقی غم فردای حریفان چه خوری
پیش آر پیاله را که شب میگذرد - بر گیر پیاله و سبو ای دلجوی
فارغ بنشین بکشتزار و لب جوی - بس شخص عزیز را که چرخ بدخوی
صد بار پیاله کرد و صد بار سبوی - مولوی
- «پیاله» در دیوان شمس - غزلیات مولوی
- بی ساغر و پیاله درده میی چو لاله
تا گل سجود آرد سیمای روی ما را - پیاله بر كف زاهد ز خلق باكش نیست
میان خلق نشستست در خست خ - زهی پیاله كه در چشم سر همیناید
ز دست ساقی معنی تو هم بنوش هلا - چون دیده پر شود ز خیالش ندا رسد
احسنت ای پیاله و شاباش ای شراب - كدام صبح كه عشقت پیالهای آرد
ز خواب برجهد این بخت خفته گویدهات - ز نردبان درون هر نفس به معراجند
پیالههای پر از خون نگر كه آیاتست - كه به هر قطره از پیاله او
مرده زنده شود عجوز فتات - عاشق چو پیاله پر ز خون بود
چون ساغر می به قهقه آمد - پیالهای به من آورد گل كه باده خوری
خورم چرا نخورم بنده هم گلو دارد - پیالهای به من آورد لاله كه بخوری
خورم چرا نخورم بنده هم گلو دارد - خورشید لایزال چو ما را شراب داد
از كبر در پیاله خورشید ننگریم - ما مستتریم یا پیاله
ما پاكتریم یا دل و جان - در پی آن می كه خوردم از پیاله وصل تو
این چنین زهرت ز جام هجر خوردم مزمزان - از بس كه مطرب دل از عشق كرد ناله
آن دلبرم درآمد در كف یكی پیاله - و اندر آن جانی كه گردان شد پیاله عشق او
عقل را باشد از آن جان محو و ناپیداییی - به خدا كسی نجنبد چو تو تن زنی نجنبی
كه پیالههاست مردم تو شراب بخش خنبی